16.

Agus

            Gabriel znowu zaserwował nam morderczy układ. Jest strasznie wymagający, ale nigdy nie ma pretensji, jak ktoś się pomyli. Po prostu ze spokojem podchodzi do tej osoby i jeszcze raz wszystko tłumaczy. Lubię go. W sumie to chyba wszyscy darzą go sympatią. Zawsze powtarza, że tańca może się każdy nauczyć. Musi tylko chcieć. Dzięki niemu jesteśmy naprawdę dobrzy.

 -Na następnych zajęciach będzie coś lżejszego. –powiedział Gabe. –Zatańczymy sobie walca angielskiego.

Chłopcy chyba się nie ucieszyli. Za to Gloria piszczała z zachwytu.

 -Jak fajnie! Wreszcie jakiś taniec towarzyski!

Gabriel się uśmiechnął.

 -To do jutra smarkacze. –wyszedł zostawiając nas samych w sali.

Poszłam pozbierać swoje rzeczy.

 -To będzie niesamowite. Tylko nie wiem z kim mogłabym zatańczyć... –Gloria zaczęła rozglądać się w poszukiwaniu ofiary.

 -Hmm... Nie wiem, kto by do mnie najbardziej pasował... Co myślisz, Agus?

 -W sumie to tylko lekcja, więc to chyba obojętne?

Spojrzała na mnie wielkimi oczami.

 -Wcale nie! Nie ważne, czy to lekcja, czy turniej tańca! Zawsze trzeba dobrze wyglądać.  ‑ofuknęła mnie.

 -Jesteś taka śliczna, że obojętnie z kim zatańczysz, a i tak będziesz ładnie wyglądać. –objęłam ją ramieniem i się roześmiałam.

Strasznie ją lubię. Od samego początku trzymamy się razem. Może jest trochę potrzepana, czasami za dużo gada, zbyt intensywnie gestykuluje i zawsze musi wyglądać, jakby wyszła od kosmetyczki i fryzjera, ale nie można się z nią nudzić.

 -Chodź, pójdziemy po jakiś sok, bo po tych tańcach zaschło mi w gardle. –pociągnęłam ją za rękę w kierunku automatu.

Gloria jak zwykle nie mogła zdecydować, który sok będzie najlepszy. Kiedy w końcu, po 5 minutach, zdecydowała się na pomarańczowy, wybuchnęłam głośnym śmiechem.

 -Czemu się śmiejesz? –spytała zaskoczona i upiła łyk z kubeczka.

 -Bo zawsze się tyle zastanawiasz nad wyborem smaku, a potem i tak jest to pomarańczowy.

Wzruszyła ramionami.

 -Bo go lubię.

Pokręciłam głową. I jak tu jej nie lubić?

 -Cześć skrzypaczko.

O nie... Tylko nie on. Odwróciłam się do niego z olśniewającym uśmiechem.

 -Och... Witaj cymbale. Nie musisz sprawdzić, czy nie ma cię w łazience?

Philip uśmiechnął się szerzej. Czy ten gość nie ma nic lepszego do roboty?

 -Zatańczysz jutro ze mną?

 -Słucham? –cudem udało mi się przełknąć sok i go nie wypluć.

 -Jesteś za młoda na to, żeby mieć problemy ze słuchem. –skrzyżował ręce na piersi i zaczął przewiercać mnie wzrokiem.

 -Dlaczego miałabym z tobą zatańczyć?

 -A dlaczego nie? Masz już jakiegoś partnera?

 -Nie ma!

Kiedyś zabiję Glorię. Przysięgam, że ją uduszę. Popatrzyłam na nią tak, że aż się skuliła.

 -No co? Przecież nie masz... –spuściła wzrok.

 -Gloria też nie ma. Może z nią zatańczysz? –zwróciłam się do Philipa.

 -Nie będę do niej pasował. Ma jasne loki. Najlepiej jak partnerować jej będzie ktoś o kruczoczarnych włosach. Będzie ładny kontrast. –popatrzył na blondynkę, która posłała mu promienny uśmiech.

 -To świetny pomysł! –wykrzyknęła Gloria. –Już lecę kogoś szukać.

I tyle ją widziałam.

 -Ciekawe od kiedy się tak znasz na kolorach i kontrastach.

 -Znam się jeszcze na innych rzeczach... –popatrzył na mnie przeciągle. –To jak?

 -Nie mam zamiaru...

 -Boisz się?

 -Czego niby miałabym się bać?

Przysunął się do mnie bliżej. Czułam jego oddech na szyi. Spokojnie, to nic nie znaczy. Mój puls przyspieszył. Mam nadzieję, że nie słyszał, jak szybko bije mi serce.

 -Mnie. –szepnął mi do ucha, a potem się odsunął i znowu wyszczerzył.

 -Chyba zwariowałeś!

Zaczęła mnie ogarniać furia. Co on sobie myśli? Nie jestem jakimś tchórzem!

 -Spoko. To do jutra. –puścił mi oczko i sobie poszedł, nie dając mi szans na wybrnięcie z tej idiotycznej sytuacji.

Tupnęłam nogą ze złości. Świetnie to rozegrał. Teraz będę musiała z nim zatańczyć, bo inaczej wyjdę na tchórza. Ma tupet ten gość... Zrobiłam kilka wdechów, mając nadzieję, że się uspokoję.

            Weszłam do sali, gdzie za chwilę miała się odbyć lekcja z Violettą. Od razu zauważyłam Philipa, który gadał z Arturo. On też mnie zauważył i natychmiast uśmiechnął się triumfalnie. Nie znoszę go. Przewróciłam oczami i usiadłam na swoim miejscu.

 -Gloria! –zawołałam ją, gdy tylko wpadła do sali.

Podeszła do mnie.

 -Gloria, Gloria, Gloria... –posłałam jej złowróżbny uśmiech.

Zmarszczyła brwi.

 -Dlaczego powiedziałaś Philipowi, że nie mam jeszcze partnera?

 -Bo to pra...

 -Wiem! –nie pozwoliłam jej dokończyć.

 ‑Ale to nie znaczy, że chcę, żeby był to akurat on.

 -Oj tam. Widać, że cię lubi. Podejrzewam, że mu się podobasz. –szturchnęła mnie lekko i zachichotała.

 -Daj spokój. Chyba ci się na oczy coś rzuciło.

 -Czemu go nie lubisz?

 -Wkurza mnie.

 -Ale jest nieziemsko przystojny... –spojrzała na Philipa i westchnęła.

Powędrowałam za jej wzrokiem. No nie mogę zaprzeczyć. Rzeczywiście jest przystojny i większość dziewczyn, uczących się w Studio, do niego wzdycha. Jest wysoki, dobrze zbudowany, a gdy się uśmiechnie... Mimowolnie sama się uśmiechnęłam. Agus! Co ty wyprawiasz?! Przecież jest złośliwy, zbyt pewny siebie i nonszalancki. Poprawiłam się na krześle.

 -Znalazłaś tego szczęśliwca, który z tobą zatańczy? –spytałam Glorię, żeby wyrzucić z umysłu uśmiech Philipa.

 -Tak, to Sergio.

           Violetta weszła do sali i nas powitała. Kazała się ustawić i wykonać kilka wymachów rękami, żebyśmy się rozluźnili. Potem była gimnastyka języka i ust, aż w końcu zaczęliśmy właściwe ćwiczenia. Najpierw kazała nam powtarzać spółgłoskę „s”, jakbyśmy byli wężami i chcielibyśmy ją ukąsić. Później śpiewaliśmy „aaa”, jednocześnie wymachując przed sobą rękami. Następnie zaczęliśmy ćwiczyć skalę. Violetta podawała nam dźwięk, który mieliśmy powtórzyć. Stopniowo zwiększała trudność. Zamknęłam oczy i dałam z siebie wszystko. Lubię zajęcia z Violą. Zawsze nam powtarza, że nie możemy przestać ćwiczyć swojego głosu, mimo że wydaje nam się, że śpiewamy już bardzo dobrze.

 -Dziękuję wam. To wszystko na dzisiaj. –powiedziała Violetta i zaczęła zbierać swoje rzeczy.

Chwyciłam torbę, odwróciłam się i wpadłam na kogoś. Już miałam przepraszać, ale gdy podniosłam głowę, zobaczyłam Philipa. Patrzył na mnie z zadowoloną miną.

 -Lubisz na mnie wpadać, co? –uniósł do góry jedną brew.

 -Lubisz mi zachodzić drogę, co? –powiedziałam tym samym tonem, którego on użył.

Szybko go wyminęłam i wyszłam z sali, słysząc za sobą jego śmiech.