13.

Francesca

            Gdy Violetta zadzwoniła do mnie i powiedziała załamanym głosem, że musi się ze mną spotkać, przeraziłam się. Szybko zadzwoniłam po Tomasa, żeby zastąpił mnie w Resto i przybiegłam do domu, żeby go trochę ogarnąć, zanim przyjdzie. Mam nadzieję, że nic złego się nie stało. Ułożyłam ciasteczka na talerzyku i postawiłam go pośrodku stołu. Poprawiłam jeszcze serwetki i chyba z dziesięć razy zmieniałam położenie cukiernicy. Najgorsze było czekanie na nią. Nie chciała mi przez telefon powiedzieć, o co chodzi. Powiedziała tylko, że przyjdzie do mnie zaraz po lekcjach. Zaraz tu umrę, jeśli się nie zjawi. Zaczęłam skubać sweter. Chciałam czymś zająć ręce. W końcu nie wytrzymałam i stwierdziłam, że pójdę w stronę Studio i spotkamy się w drodze. Gdy szukałam torebki, zadzwonił dzwonek do drzwi. Otworzyłam je w pośpiechu. Viola.

            Była niesamowicie smutna. Rozłożyłam ramiona, a ona w nie wpadła. Przytuliłam ją mocno i pogłaskałam po włosach.

 -Już dobrze... –powiedziałam kojącym głosem. –Wejdź do środka, zaraz wszystko mi opowiesz.

Violetta westchnęła i ruszyła w stronę kuchni.

-Napijesz się czegoś? –spytałam.

-Może kawy? Prawie nie spałam tej nocy.

Zrobiłam kawę i usiadłam naprzeciwko.

-No, kochana, co się takiego stało? ‑chwyciłam pocieszająco jej dłoń.

-Chodzi o Diego...

-Ach tak! Jeszcze cię nie przeprosiłam za to, że prawie wygadałam się w sprawie Leona! Tak mi przykro, nie wiedziałam, że mu nie powiedziałaś, że z nim pracujesz! Gdybym wiedziała, nie pisnęłabym słówka. Musisz mi uwierzyć!

 -Fran...

 -Dobrze, że Tomas wymyślił tę historię z Leopoldem. Na początku chciałam go wyśmiać, bo przecież żadnego Leopolda nie znam...

 -Francesca!

Głos mojej przyjaciółki przywołał mnie do porządku. Jaka ja jestem głupia! Viola przyszła, żeby się wyżalić, a to ja cały czas gadam! Ta moja niewyparzona buźka. Czy nie potrafię się czasami ugryźć w język? W końcu, to moje nieustanne gadanie ściągnie na mnie nielada kłopoty. Czuję to.

 -Violu, przepraszam! Już milczę jak trup! –wykonałam gest zamykania ust na wyimaginowany kluczyk, który później wyrzuciłam za siebie.

 -Chyba grób.

Spojrzałam na nią, nie wiedząc, o co jej chodzi.

 -Jaki znowu grób?

 -Nieważne. –machnęła ręką. –Diego mnie wczoraj spytał, czy powiedziałabym mu, gdybym spotkała Leona...

 -Oj... Myślisz, że coś podejrzewa?

Violetta odstawiła kubek z kawą i zaczęła chodzić po kuchni. Zatrzymała się przy oknie i przez dłuższą chwilę wpatrywała się w widok za nim. Tylko nie palnij czegoś głupiego! Daj jej powiedzieć! Przecież możesz być chociaż przez 5 minut cicho. Strofowałam się w myślach.

 -Nie wiem, czy coś podejrzewa. Ostatnio chyba się od siebie oddaliliśmy... Rozumiesz, kiedy znowu zobaczyłam Leona... –wykonała nieokreślony ruch ręką w powietrzu. –Kiedy znowu go zobaczyłam... Tak mnie tutaj ścisnęło. –przyłożyła rękę do miejsca, w którym czuło się bicie serca. –Ja chyba...

 -Kochasz go? –spojrzałam na nią uważnie.

Znowu zapatrzyła się w widok za oknem. Było widać, że się zastanawia nad odpowiedzią.

 -Nie wiem czy to miłość. To raczej... Sentyment. Tak właśnie bym to nazwała.

 -Przyznałaś się Diego, że z nim pracujesz?

Podbiegła do mnie i uklęknęła. Położyła swoje dłonie na moich kolanach i popatrzyła na mnie smutno.

 -Uwierz mi, Fran, że chciałam. Już mu miałam powiedzieć „Diego, ja pracuję z Leonem”, ale nie chciało mi to przejść przez gardło. Znowu skłamałam! –zerwała się na nogi. –Sprawa z ojcem powinna mnie nauczyć, ze na kłamstwie daleko nie zajdę, ale nie mogłam mu powiedzieć... -ukryła twarz w dłoniach.

 -Czemu nie porozmawiasz z Diego, przecież powinien zrozumieć?

 -Nienawidzi Leona. Wściekłby się i kazałby mi zrezygnować z pracy, a ja chcę pracować! Bardzo mi na tym zależy...

Biedna Violetta. Chciałabym, żeby w końcu wszystkie jej zmartwienia się skończyły. Ale u niej jak nie jedno, to drugie, zawsze coś nie układa się, tak jak powinno. Jak nie ojciec, to Tomas i Leon, jak nie to, to Diego. I tak w kółko.

 -W sumie na razie nie musisz się martwić. Diego nie wie, że skłamałaś, więc wystarczy, że będziesz go trzymała z daleka od Leona. –uśmiechnęłam się promiennie.

Ja to jednak mam łeb!

 -Szczególnie daleko od siebie będą na imprezie dla Cami.

Uśmiech zszedł mi z ust, tak szybko jak się pojawił. Nie pomyślałam o tym... No to mamy problem. Dzisiaj rano zadzwoniłam do Leona i powiedziałam mu, co szykujemy i że jest zaproszony. Powiedział, że z miłą chęcią przyjdzie. Mam mu teraz powiedzieć, żeby nie przychodził? Pokręciłam głową. Może Diego nie przyjdzie? Ale jak Viola mu wytłumaczy, że nie chce z nim iść? Nie... To też bez sensu. Musi być jakieś wyjście... Myśl, Fran, myśl!

 -Wiem. –wykrzyknęłam głośno, aż Violetta się wzdrygnęła. –Zbieraj się! Wychodzimy!

            Szłyśmy do Leona. Violetta nie była z tego powodu zadowolona, ale całą drogę jej tłukłam, że mój plan jest dobry i wszystko będzie dobrze.

 -No nie wiem. Wiesz, że Leon nigdy nie pochwalał moich kłamstw. –ciągle nie była pewna, czy mój pomysł jest dobry.

 -Ale nigdy cię nie wydał, prawda?

 -Niby tak, ale... Teraz sytuacja jest inna. Może go poprosimy, żeby po prostu nie przychodził?

 -Przecież też jest przyjacielem Cami! Byłoby jej przykro, gdyby nie przyszedł.

 -Masz rację, przepraszam Fran...

Stanęłyśmy przed jego domem. Violetta niepewnie spoglądała na drzwi. Jeśli szybko nie zapukam, to mi ucieknie. Zastukałam i obie czekałyśmy. Po chwili drzwi się otworzyły i zobaczyłyśmy Leona. Był bez koszulki. Viola na chwilę zamarła w bezruchu. Usłyszałam, jak wciąga powietrze nosem. Leon był wyraźnie zaskoczony naszą wizytą.

 -Yyy... Przepraszam, gdzie moje maniery. –otworzył drzwi szerzej. –Proszę wejdźcie.

Wpuścił nas do środka i wzrokiem poszukał jakiejś koszuli.

 -Nie spodziewałem się gości. –rzucił, wciągając, znalezioną na krześle, koszulę przez głowę.

 ‑Napijecie się czegoś?

 -Ja dziękuję. –odpowiedziałam siadając na czarnej sofie.

Leon miał bardzo ładny salon. Śnieżnobiałe ściany idealnie komponowały się z hebanowymi meblami i czarnymi dodatkami. Był tu także balkon i pianino, którego chyba dawno nie odkurzał.

 -A ty, Violu?

 -Słucham?

Odkąd weszłyśmy, moja przyjaciółka, była jakby w transie. Mało co do niej docierało. Wpatrywała się tylko w Leona, jak jakiś podlotek. To tylko sentyment, taa... Tak prawdę mówiąc wolałabym, żeby była z Leonem. Dla mnie byli parą idealną. Jak Bonni i Clyde... No może nie do końca, bo oni zginęli w strzelaninie... To jak Romeo i Julia! Nie... oni też zginęli... Może skończę z tymi porównaniami, bo mi nie wychodzą.

 -Pytałem, czy chcesz coś do picia. –Leon przekrzywił głowę i na nią spojrzał.

 -Aaa... Nie, nie. Dziękuję. –zarumieniła się.

 -To, co was tutaj sprowadza?

Usiadł na fotelu i czekał na to, co mamy mu do powiedzenia.