11.

Tomas

      W Resto był dzisiaj mały ruch. Siedziałem za barem i przyglądałem się rozmawiającym ludziom. Wszyscy tacy szczęśliwi, zakochani. Jak to jest, że kiedy pozostaje się singlem, widzi się dookoła same pary... Jak mnie to wkurza! Gdzie się nie obejrzę to ktoś się całuje, albo trzyma za ręce. Wiem, że to złe tak komuś zazdrościć, ale też chciałbym być szczęśliwy. Chciałbym mieć kogoś...

 -Tomas, klienci czekają. –Luca wskazał na stolik, przy którym siedziały dwie dziewczyny i spoglądały zniecierpliwione w stronę baru.

-Przepraszam... –wymamrotałem i szybko podszedłem zebrać zamówienie.

Wiem, że Luca za mną nie przepada i pracuję tu tylko dlatego, że Francesca nalegała. Muszę się wziąć w garść. Nie chcę jej zawieść, a jak na razie sam proszę się o zwolnienie. Zakasałem rękawy i postanowiłem, że odtąd będę najlepszym pracownikiem.

      Przygotowując kolejny koktajl, zastanawiałem się, jak poszło mojej małej dziewczynce na egzaminach. Mam nadzieję, że trema jej nie zjadła, bo tylko to mogło jej zaszkodzić. Jak na zawołanie Agus weszła do lokalu. Z jej twarzy nie dało się niczego wyczytać. Podeszła do mnie i ciężko usiadła na stołku. Oj... Nie dobrze.

 -Poczekaj tu na mnie! Muszę zanieść to zamówienie i zaraz do ciebie wracam. –rzuciłem do niej szybko.

Gdy wróciłem zrobiła niepocieszoną minę. Przestraszyłem się.

 -Agus, co się tam stało? Nie podobało im się?

 -Nie wiem...

 -Jak to nie wiesz? Nic nie mówili?

Spojrzała na mnie.

 -Kiedy skończyłam, wstali i zaczęli głośno klaskać. Leon podziękował mi za piękny występ. ‑powiedziała z szerokim uśmiechem.

 -Ty mała wredna istotko! Wystraszyłaś mnie tą swoją miną. Myślałem, że zjadła cię trema! Nie dostaniesz w domu kolacji za karę! –zagroziłem jej.

Zaśmiała się serdecznie.

 -No przepraszam. Chciałam cię potrzymać w niepewności. –wstała i mnie objęła.

Odwzajemniłem uścisk. Cieszyłem się, że ktoś docenił jej talent. W końcu przestanie się ukrywać i kto wie, może zrobi karierę muzyczną, tak jak Camilla. Studio21 to dobra szkoła, a odkąd nie ma w niej Gregoria jest jeszcze lepsza. Wiem, że jej się tam spodoba, a od Leona i Violi wiele się nauczy. Chciałbym, żeby była szczęśliwa.

      Nagle drzwi od baru otworzyły się z impetem, a potem Fran z prędkością huraganu podbiegła do mnie i rzuciła mi się na szyje, prawie mnie przewracając. Hałasy przykuły uwagę Luci, który wyszedł z kuchni sprawdzić, co się dzieje.

 -Tomas, Tomas, Tomas! –krzyczała mi do ucha. –Tak się cieszę. Nawet nie wiesz, jak się cieszę!

Prawie mnie udusiła, zanim udało mi się od niej oderwać. Luca i Agus przyglądali się nam z zaciekawieniem.

 -Cieszysz się, bo mnie widzisz? –spytałem.

Spojrzała na mnie, jakbym się urwał z choinki. Nic z tego nie rozumiałem.

 -Bo cię widzę? –spytała zaskoczona. -Nie, nie, nie! Nie powiedziałam z czego się tak cieszę? Wydawało mi się... A nie ważne. –machnęła ręką. –Cieszę się, bo przed chwilą zadzwoniła do mnie Cami. Powiedziała, że ostatni koncert został odwołany, bo organizator nie wywiązał się z umowy i wraca wcześniej do Buenos Aires. –klasnęła w dłonie i okręciła się wokół własnej osi.

 -To świetna wiadomość, wiem, że bardzo ci jej brakowało. –chwyciłem ją za rękę.

 -Oj tak, Tomi... Musimy jej zrobić przyjęcie niespodziankę! Trzeba ją jakoś powitać! Gdzie moja komórka? Muszę zadzwonić do Violi. Musi tu natychmiast przyjść!

 -Nie musisz. Chyba cię usłyszała. Właśnie wchodzi... –wskazałem na drzwi.

      Owszem, wchodziła do Resto, ale nie sama. Obok niej szedł bardzo z siebie zadowolony Diego. Najchętniej zapoznałbym jego śliczna buźkę z moją pięścią. Jak ja nie trawię tego gościa. Z dwojga złego, wolałbym, żeby była z Leonem. Diego w ogóle mi się nie podobał. Było w nim coś, co budziło mój niepokój. Boję się, że mógłby skrzywdzić Violę, a ona nie zdaje sobie z tego sprawy. Cóż... Mam nadzieję, że się mylę. Podeszli do nas i się przywitali.

 -Tomas! –Viola spojrzała na mnie oskarżycielsko. –Jak mogłeś ukrywać taki talent w domu! ‑wskazała na Agus. –Diego to o niej ci opowiadałam.

 -Yhym. –mruknął, bacznie mnie obserwując.

Chyba nie był zbyt zadowolony z faktu, że Violetta ze mną rozmawia. Pewnie już myśli jak mógłby się mnie pozbyć. Może betonowe buciki i dno La Platy? Albo zakopie mnie żywcem pod pijanym drzewem... Zamiast wymyślać głupoty, może byś odpowiedział Violi? No tak... Violetta pytała o Agus...

-Wcale jej nie ukrywałem. –zacząłem się bronić. –Zawsze wolała śpiewać tylko dla rodziny, ale nakłoniłem ją do pójścia do Studio.

Violetta uśmiechnęła się i poklepała mnie po ramieniu.

 -I bardzo dobrze zrobiłeś! Wiem, że nie powinnam tego mówić, bo wyniki będą dopiero jutro... –zwróciła się do Agus. -...ale nie mogę się powstrzymać przed powiedzeniem ci, że strasznie cieszę się, że będę mogła cię uczyć!

Agus zrobiła wielkie oczy i przytuliła Violettę.

 -Tak się cieszę! Nie mogę uwierzyć w to, że mi się udało. Słyszałeś Tomas? Będę się uczyła w Studio21! –moja kuzynka nie kryła radości.

 -No proszę! Dzisiaj jest dzień dobrych wiadomości! –wtrąciła Fran.

Wszyscy na nią spojrzeli.

 -Violu, nic jeszcze nie wiesz, ale dzwoniła Cami i powiedziała, że będzie u nas już pojutrze!

Dziewczyny zaczęły piszczeć i rzuciły się sobie w objęcia. Skakały po całym lokalu, a klienci rzucali im rozbawione spojrzenia. To naprawdę dobry dzień. Spełniło się marzenie Agus, Cami wraca. Tylko ten Diego... Nie wydawało się, że podziela radość swojej dziewczyny. Patrzył obojętnie i nic nie mówił. Był chyba zły. Z resztą... To nie moja sprawa. Niech Viola się nim martwi.

      Wszyscy zostaliśmy, aż do zamknięcia baru. Potem usiedliśmy razem, żeby przedyskutować przygotowanie niespodzianki. Dziewczyny chciały, żeby wszystko było idealnie. Nawet Agus włączyła się do rozmowy. Cały czas gadały o kolorach balonów, serpentyn i jak powinien wyglądać powitalny transparent. Luca powiedział, że może zrobić z balonów podobiznę Camilli, ale Fran zgromiła go wzrokiem. Potem do końca siedział cicho. Diego wydawał się nudzić. Ze zniecierpliwieniem zerkał na zegarek. Chyba chciał już iść. Świetnie! Nikt go tu nie trzyma.

 -Musimy jeszcze wybrać jakąś piosenkę. –Violetta podrapała się po czole. –Nie wiem, która byłaby najlepsza.

 -Może taka, która mówi o przyjaźni? –spytała nieśmiało Agus.

Francesca popatrzyła na nią z uwielbieniem.

 -Jesteś genialna!

Viola uśmiechnęła się szeroko. Postanowiły, że zaśpiewają „Junto a ti”. Dobry wybór. Doskonale podsumowuje ich przyjaźń.

Fran nagle uderzyła się w czoło z otwartej dłoni.

 -Zapomniałam zadzwonić do Leo...

Nie skończyła, bo Viola udała atak kaszlu. Diego poruszył się niespokojnie na krześle i zaczął się jej przyglądać.

 -Wszystko ok., Violu? –spytała Fran zatroskanym głosem.

 -Tak, tak. Zakrztusiłam się śliną, ale już jest w porządku.

Wcale nie było. Coś mi się tu nie zgadzało. Violetta ewidentnie nie chciała, żeby jej przyjaciółka wypowiedziała imię Leona. Spojrzałem na Diego. Widać było, że zacisnął mocno szczęki. Czy to możliwe, że Viola nie powiedziała mu, że pracuje z Leonem?

 -Fran, nie dokończyłaś. Chciałaś coś powiedzieć, przed tym jak Viola się zakrztusiła.

Viola spojrzała na mnie przerażona... Więc mu nie powiedziała.

 -Ach tak. Chciałam powiedzieć, że zapomniałam zadzwonić do...

 -Nie mów, że do Leopolda? –przerwałem jej. -Gdzie ty masz głowę?! Z czego będę jutro robił koktajle? ‑spojrzałem na nią wymownie.

Oby zrozumiała, oby zrozumiała... Popatrzyła na mnie zdezorientowana, potem zerknęła na wciąż przerażoną Violę i w końcu na Diego.

 -Aaa... Tak, właśnie do niego. Przepraszam Tomi. Jutro z samego rana to załatwię. To przez ten powrót Cami jestem taka roztrzepana. –popatrzyła na Violettę, uśmiechając się.

Dziewczyna odetchnęła z ulgą, a potem posłała mi wdzięczne spojrzenie.