15.

Camila

            Nareszcie w domu! Tak bardzo się cieszę, że moje stopy w końcu staną na ulicach Buenos Aires. Po prawie dwuletniej trasie koncertowej, dobrze jest odpocząć w ukochanym miejscu. Ciągle jeszcze nie mogę uwierzyć, że moje największe marzenie się spełniło. Camila Torres jest światowej sławy piosenkarką! A przecież tyle razy wątpiłam w swój talent i chciałam zrezygnować z nauki w Studio21. To po prostu oszałamiające, że w końcu dopięłam swego. Upiłam się tym sukcesem i nie chcę trzeźwieć. Uwielbiam śpiewać, występować przed tłumami i rozdawać autografy. Jednak jestem już trochę zmęczona. Cały czas jechałam na wysokich obrotach, więc teraz będę leniuchować na całego! A najlepsze w tym wszystkim jest to, że wreszcie zobaczę moich kochanych przyjaciół. Tak bardzo się stęskniłam za Fran i Lucą. Zobaczę też Tomasa i Leona. Już się nie mogę doczekać. Jeszcze tylko odprawa... 

           W tłumie zobaczyłam Leona, który czekał na mnie z Larą. Szybko podeszłam do nich i uścisnęłam.

 -Witaj w domu! –wykrzyknęła Lara.

 -Dobrze, ze jesteś. –Leon uśmiechnął się do mnie i wziął mój bagaż.

 -Myślałam, że to Fran po mnie przyjedzie.

 -Nie cieszysz się, że to my? –spytał i zrobił smutną minkę.

Roześmiałam się.

 -Oczywiście, że się cieszę! Tylko trochę mnie zaskoczyliście.

 -Fran ma dzisiaj urwanie głowy w Resto. Przyszło tyle ludzi, że dziwię się, że znajduje czas, żeby oddychać. –wytłumaczyła mi Lara. –Ale nie martw się. Zaraz ją zobaczysz.

Leon zapakował moje walizki do samochodu i odjechaliśmy.

 -Jak minął lot? –spytała Lara.

 -Dobrze. Na szczęście odbyło się bez turbulencji.

 -A koncerty?

 -Wspaniale! Jestem stworzona do koncertowania! Ale ta trasa mnie wykończyła. Była bardzo wymagająca. Cieszę się, że teraz mogę odpocząć. No i oczywiście pobyć z wami wszystkimi!

Lara przytuliła mnie. To fajna dziewczyna. Cieszę się, że była przy Leonie, kiedy Viola go zostawiła. Tak mi było go żal. Zawsze tak się starał... Byłam wściekła na moją przyjaciółkę, ale w ostateczności to jej życie i jej wybory. Szkoda, że nie ma jej tutaj i się z nią nie zobaczę.

            Leon podwiózł mnie do domu, żebym mogła zostawić swoje rzeczy i trochę się odświeżyć po podróży. Gdy byłam gotowa, pojechaliśmy do Resto. Wszystkie światła były tam pogaszone. Dziwne... Przecież mówili mi, że bar pęka w szwach, a jest tam zupełnie ciemno. Gdy zapytałam o to Larę, tylko się roześmiała. Spojrzałam na nią podejrzliwie.

 -Pewnie Luca znowu podpiął za dużo sprzętów na scenie i wywaliło korki. Ostatnio często mu się to zdarza, prawda Leon? –powiedziała.

 -No tak. Cami, wiesz jaki jest Luca. Wymyśla coraz to nowe show. Ciekawe, co zrobił tym razem.

 -No dalej, nie stójmy tak! Chodźmy do środka.

Lara popchnęła mnie w stronę drzwi. 
        Gdy weszłam do środka nic nie widziałam. Czułam się jak jakiś kret. Nagle usłyszałam dźwięki, płynące chyba ze sceny...

Hoy contigo estoy mejor, si todo sale mal,

Lo puedo encaminar y estar mejor,

Me puedes escuchar y decir no, no, no.

Violetta? To głos Violi! Dios mio! Czy ona tu jest? Chciałam spytać Leona, ale gdy wyciągnęłam rękę, żeby go złapać, trafiłam w pustą przestrzeń. Poszli sobie gdzieś z Larą!

Hoy se lo que debo hacer y nunca más,

Regresara el dolor, oh oh oh oh,

Si no lo puedo ver, enséñame.

To Fran! Czy to możliwe, żeby moje dwie kochane psiapsiółeczki były tutaj i śpiewały dla mnie?

Pienso que las cosas suceden,

Y el porqué solo está en mi mente,

Siento que sola no lo puedo ver hoy, hoy, hoy…

Światła nagle się zapaliły. Musiałam gwałtownie zamrugać, bo mnie oślepiły. Gdy już odzyskałam ostrość widzenia, zobaczyłam Violettę i Fran na scenie. Nad nimi wisiał wielki transparent z napisem „Witaj w domu Cami!”. Byli tu wszyscy. I Luca, i Tomas, Leon z Larą, jakiś przystojniak, który przyglądał mi się z zaciekawieniem, i Diego... Zaraz, zaraz. Diego? A ten, co tutaj robi?

Ahora se, todo es diferente,

Veo que nada nos detiene,

Yo lo sé, mi mejor amiga eres tú.

Dziewczyny dalej dla mnie śpiewały. A co mi tam. Wskoczyłam na scenę i razem wykonałyśmy „Junto a ti”. Gdy skończyłyśmy, zaczęłam wszystkich przytulać.

 -Jesteście tacy wspaniali! -mówiłam przez łzy.  -Nie spodziewałam się takiego przywitania. Leon i Lara wpuścili mnie w maliny! –popatrzyłam na nich oskarżycielsko.

Uśmiechnęli się do mnie szeroko.

 -A ty Viola? Co tutaj robisz?

 -Mieszkam! –roześmiała się serdecznie.

Opowiedziała mi, jak to Pablo zwerbował ją do szkolnej kadry nauczycielskiej.

 -Nie gadaj! To znaczy, że znowu jesteśmy w Buenos wszystkie trzy! O tak, tak, tak! Szykuje się mega czaderski, babski wieczór! –przytuliłam moje przyjaciółki mocno. –Ależ za wami tęskniłam.

 -My za tobą też. –powiedziała Viola.

Potem ku mojemu zdziwieniu podeszła do Diego, a ten objął ją zaborczym gestem. Minę miał taką, jakby chciał wszystkich pozabijać, a w szczególności Leona.

 -A Diego, co tutaj robi? –spytałam Fran, tak żeby nikt nie usłyszał.

 -To chłopak Violi, tylko cicho... –uprzedziła mnie.

Chłopak Violi? Chyba sobie jaja robią... Powiedziała, że wszystkiego się dowiem, jak spotkamy się we trzy. Moja przyjaciółka uprzedziła mnie, żebym przypadkiem nie powiedziała ani słowa o tym, że Leon też pracuje w Studio.

 -D. nie może o tym wiedzieć. –szepnęła mi konspiracyjnie.

Jejku, co tu się działo... Widzę, że mam sporo do nadrobienia.

            Naglę poczułam na sobie czyjś wzrok. Odwróciłam się i zobaczyłam, uśmiechającego się nonszalancko, przystojnego faceta. Jej, co za gość. Taki do schrupania. Yummy, yummy. Uśmiechnęłam się zalotnie do niego.

 -Cześć. –zlookałam go z góry na dół. –A ciebie to nie znam.

 -Gabriel. Miło mi. –wyciągnął do mnie dłoń.

 -Camila.

Gdy nasze palce się spotkały, poczułam miły dreszcz. Gabe, patrząc mi cały czas w oczy, uniósł moją dłoń do ust i delikatnie pocałował.

 -Miło mi cię poznać. -uśmiechnął się czarująco. 

 -Zdradzisz mi skąd się tutaj wziąłeś? –zatrzepotałam rzęsami.

 -Uczę tańca w Studio. Byłem ciekaw, jaka w rzeczywistości jest ta wielka gwiazda, którą tyle razy widziałem w telewizji. Fran zgodziła się, żebym przyszedł.

 -No i co sądzisz o tym, co widzisz? –przejechałam rękami po swoim ciele.

 -Co sądzę? Telewizja na serio pogrubia.

Wybuchnęłam śmiechem.

 -Nigdy w życiu nie słyszałam, takiego komplementu.

 -Jeszcze dużo rzeczy usłyszysz. –mrugnął do mnie oczkiem.