12.

Diego

            Leopold... Uspokoiłem się trochę. Już myślałem, że chodzi o tego palanta Leona. Mam nadzieję, że już nigdy nie pojawi się w życiu Violetty. Tyle czasu zajęło mi wyrwanie go z jej głowy, że wściekłbym się, gdyby nagle znowu odnowili kontakt. Leon to chyba jakieś moje fatum. Uciążliwy wrzód na dupie. Przeklinam dzień, w  którym ich drogi się zeszły. Nie to, żebym się bał, że Violka mnie zostawi, gdyby się pojawił. Znam swoją wartość i wiem, że ten padalec nie dorasta mi do pięt. To teraz moja dziewczyna i nikt, ani nic tego nie zmieni. Może i jestem zazdrosny, ale jakbym nie miał być? Violetta to śliczna, mądra, utalentowana kobieta. Ma świetną figurę. Zdaję sobie sprawę z tego, że faceci oglądają się za nią na ulicy. Czuję wtedy dumę, bo jest moja, ale gdyby któryś próbował do niej uderzać, musiałby pogodzić się ze złamanym nosem. O mało, co nie wystartowałem do Tomasa. Opanowałem się ze względu na Violę, ale wcale nie podoba mi się to, że z nim gada, a już tym bardziej, że go dotyka! Przecież widziałem, jak ją rozbierał wzrokiem. Widocznie to jego zakochanie jeszcze mu nie przeszło. Chyba będę musiał sobie z nim poważnie porozmawiać. Tylko, żeby Viola się o tym nie dowiedziała. Zawsze się denerwuje, kiedy jestem zazdrosny. Znowu musiałbym wysłuchiwać o zaufaniu i innych pierdołach. Nie przeczę, że to ważny element związku, dlatego jej ufam i nie mam wątpliwości, nie zdradziła by mnie, bo jest po prostu na to za dobra. Źle by się potem z tym czuła. Poza tym przecież mnie kocha, prawda? Chodzi mi o to, że nie ufam typ typkom, którzy chcieliby położyć łapska na moim. Mam ochotę ich wszystkich rozszarpać na strzępy. 

 -Skarbie, powinniśmy już się zbierać. –podszedłem do niej i ją objąłem.

Miałem już serdecznie dość tego siedzenia w RestoBand i wysłuchiwania, co mogłoby się spodobać tej całej Cami. Gdyby to ode mnie zależało, to mogłaby w ogóle nie przyjeżdżać, ale przecież nie powiem tego Violi. W ogóle nie trawie tych jej przyjaciół. Tomasa z oczywistego powodu. Luci za te jego pieprzone balony! Gdyby mógł to zrobiłby z nich zamek, w którym żyłby długo i szczęśliwie, siedząc na balonowym tronie, jedząc balonowe spaghetti i pijąc balonową wodę. Może nie byłby to  taki zły pomysł, gdyby udało mi się go przekonać, do napełnienia balonów helem. Wtedy by sobie z tym całym zameczkiem odleciał i byłby święty spokój. Ale nikt nie pobije Fran z tym jej irytującym chichotem i ciągłym zachwycaniem się wszystkim. Chyba zacznę rzygać.

 -Już chcesz iść? –popatrzyła na mnie swoimi wielkimi oczami.

 -Wiesz, że jutro muszę wcześnie wstać, bo zaczynamy ten wielki projekt, o którym ci opowiadałem.

Pokiwała głową ze zrozumieniem.

 -Dobrze. To trzymajcie się ciepło wszyscy i do jutra.

Oczywiście musiała wszystkich przytulić zanim wyszliśmy.

Odetchnąłem z ulgą, gdy opuściliśmy bar. Było już dosyć późno. Wkurzyłem się, bo to oznaczało, że Viola mnie spławi przy drzwiach i nie będę mógł z nią zostać. Zauważyłem, że ostatnio nie dopuszcza mnie zbyt blisko do siebie. Zawsze tłumaczy to zmęczeniem, albo tym, że musi coś przygotować na lekcje do Studio. Fakt, że dopiero zaczyna pracę i chce się pokazać z jak najlepszej strony. Tym bardziej, że zajęła stanowisko tej swojej ciotki. Postanowiła, że będzie tak samo dobrą nauczycielką, jaką była kochana Angie.

 -Nie byłeś zbyt rozmowny. –zarzuciła mi Viola.

Bo nie cierpię twoich przyjaciół.

 -Bo cały czas myślę o tym projekcie. To naprawdę coś dużego. –skłamałem.

Przecież wiem, że jestem najlepszym inżynierem i budowa nowego centrum handlowego będzie dla mnie łatwizną.

 -Nie bój się. Na pewno sobie poradzisz. –przytuliła się do mnie.

 -Może zostanę na noc, co? –pocałowałem ją w szyję.

 -Późno już... A jutro musisz wcześnie wstać. –wyślizgnęła się z moich objęć i zaczęła szukać klucza w torebce.

Niech to... Sam jej podałem wymówkę na tacy.

 -Zadzwonię jutro. –przesłała mi buziaka i znikła za drzwiami mieszkania.

Dzieje się coś niedobrego. Czuję, że nie mówi mi o czymś, że chce coś przede mną ukryć. Oddala się coraz bardziej. Może to przez tę muzykę i szkołę. Jest tym bardzo pochłonięta. Wiem, że to dla niej ważne, no ale nie może być przecież ważniejsze ode mnie! Chyba, że chodzi o coś innego... O coś, albo o kogoś. To miasto i Studio pewnie przypomniały jej czasy, kiedy była nastolatką. Czyżby chodziło o Tomasa? Nie... Niemożliwe. Zachowywała się wobec niego uprzejmie, ale nie było w jej gestach niczego, co mówiłoby o tym, że jej uczucia od niego odżyły. Więc może, ten cały Leopold, wcale nie jest dostawcą owoców. Może ta cholerna Włoszka zapomniała zadzwonić do Leona. W końcu on też przyjaźnił się z Camillą. Mam nadzieję, że to nie prawda, bo gdyby okazało się, że Violetta mnie okłamała i potajemnie się z nim spotyka, musiałbym z nią inaczej porozmawiać. Przysięgam, że gorzko by pożałowała tego, że ze mnie zakpiła.

Wszedłem do mieszkania, ściągnąłem kurtkę i powiesiłem ją na wieszaku. Niedbale rzuciłem klucze na stolik obok. Zadzwonię do niej. Wyciągnąłem z kieszeni komórkę i poszukałem numeru Violetty. Odebrała za czwartym sygnałem.

 -Co się stało Diego? –spytała niespokojnie.

 -Po prostu się za tobą stęskniłem.

Zaśmiała się.

-Przecież przed chwilą się widzieliśmy!

 -A ja się czuję, jakby od tego czasu minęły wieki.

 -Głutpasie! Powinieneś iść już spać! Jutro czeka cię ciężki dzień.

 -Violu...

 -Tak?

 -Powiedziałabyś mi, gdybyś spotkała gdzieś w mieście Leona?

Usłyszałem, jak po drugiej stronie słuchawki, Violetta gwałtownie wciąga powietrze.

 -Sk... Skąd to pytanie? –zaśmiała się nerwowo.

 -No jesteśmy w miejscu, w którym prawdopodobnie mieszka Leon, chyba, że się wyprowadził.

Przynajmniej mam taką nadzieję.

 -Jesteś zazdrosny?

 -Odpowiedz. –prawie warknąłem do słuchawki.

Nastała cisza. Spojrzałem na telefon. Połączenie dalej trwało.

 -Viola? Halo?

 -Diego, ja... –zawahała się. –Nie lubię, kiedy się na mnie złościsz. Oczywiście, że bym ci powiedziała. Dlaczego miałabym to ukrywać?

 -Nie wiem właśnie. Przepraszam, że się zdenerwowałem... Wiesz przecież, że cię kocham.

Powiedziałaby mi. W sumie sama powtarza, że podstawą w związku jest zaufanie.

 -Wiem, wiem. Ja też cię kocham... Wyśpij się dobrze.

Rozłączyła się. Może faktycznie jestem zbyt zazdrosny? Może zaczynam trochę świrować?