14.

Leon

            Jeśli myślałem, że nic nie zdziwi mnie bardziej, niż widok Violetty i Francesci przed moimi drzwiami, to tylko dlatego, że nie miałem pojęcia, po co przyszły. Patrzyłem raz na jedną, raz na drugą. Fran śmiesznie zmarszczyła czoło i przypatrywała mi się z wyczekiwaniem. Wcale nie widziała niczego niestosownego w planie, który mi objaśniły. Ba! Była z niego bardzo zadowolona. Violetta chyba trochę się wstydziła, że w ogóle przyszła do mnie z czymś takim. Cały czas nerwowo poprawiała włosy, albo wykręcała palce tak mocno, że aż bolało na sam widok. Z uporem maniaka wierciła spojrzeniem dziurę w mojej podłodze. Na mnie prawie w ogóle nie patrzyła, a gdy już coś takiego się zdarzyło, rumieniła się i szybko odwracała wzrok.

 -Nie wiem, czy dobrze zrozumiałem... –popatrzyłem na Fran. –Mam się pojawić na imprezie Camili i udawać, że widzę Violettę po raz pierwszy, od jej powrotu do Buenos Aires.

Francesca z entuzjazmem pokiwała głową.

 -I... –ciągnąłem dalej. –Najlepiej jakbym wziął ze sobą Larę i na każdym kroku... Hmm... Okazywał jej moje uczucia, żeby Diego widział jacy jesteśmy w sobie zakochani.

 -Tak, tak, tak. Dokładnie tak! –Fran uśmiechała się coraz szerzej. –Bo rozumiesz, jak Diego zobaczy, że jesteś szczęśliwy z kimś inny, nie będzie się obawiał, że mógłbyś znowu zacząć kręcić z Violą.

Uśmiechnąłem się. Kto by pomyślał, że z Fracesci taka intrygantka.

 -I pod żadnym pozorem nie mogę zdradzić, że też pracuję w Studio21.

 -Tak. Jakby cię spytał, co robisz, możesz powiedzieć, że pracujesz na torze! Czy to nie genialne?

 -Po prostu będzie to kolejne kłamstwo.

Violetta jeszcze bardziej sposępniała.

 -Może i tak, ale jeśli Diego się o tobie dowie, zabroni Violi pracować w Studio, a przecież wiesz, jakie to dla niej ważne. –Włoszka nie odpuszczała.

 -A co z Gabem? Prosił mnie, żebym go ze sobą zabrał, bo chciałby poznać Cami.

 -Viola z nim pogada. Chyba można mu ufać?

 -Tak... Można.

 -Więc załatwione! –Fran klasnęła w ręce.

 -Nie powiedziałem, że się zgadzam. Uważam, że Diego powinien się dowiedzieć. Poza tym, w którymś momencie na pewno wszystko się wyda i co wtedy?

 -Dajmy Violi trochę czasu... Powie mu kiedy będzie gotowa.

 -Fran, kłamstwo nie jest...

 -Nie musisz tego robić. –powiedziała w końcu Violetta. ‑Niepotrzebnie przychodziłyśmy. Chodź Fran. Najwyżej zrezygnuję z pracy...

Patrzyłem jak powoli podnosi się z sofy. Naprawdę była zmartwiona. Przez chwilę znowu poczułem się jak siedemnastolatek, który pomagał ukrywać sekrety Violetty i Angie, bo German nie chciał, żeby jego córka śpiewała. Znowu musimy się bawić w takie coś? Czy to możliwe, żeby Diego zabronił jej przychodzić do Studio, tylko dlatego, że jest o mnie zazdrosny? Westchnąłem. Skoro ją kocha to powinien jej ufać i dążyć do tego, żeby była szczęśliwa. Najszczęśliwsza. A to właśnie muzyka sprawia jej radość. Chyba o tym, wie? A jak nie, to jest głupszy niż sądziłem.

 -Przemyślę to i jutro dam ci odpowiedź, dobrze? –spojrzałem jej w oczy.

 -Dobrze. –uśmiechnęła się słabo. –Dziękuję.

Odprowadziłem je do drzwi. Potem, opierając się o futrynę, patrzyłem jak znikają za rogiem. Wiedziałem, że Violettę dużo kosztowało, przyjście do mnie w takiej sprawie. Gdyby nie Fran, nigdy by się na to nie zdecydowała. Zamknąłem drzwi i spojrzałem na fortepian. Czy naprawdę chcę to zrobić?

        Gdy wchodziłem do Studio wiedziałem, co powinienem. Prawie pół nocy odpowiadałem sobie na pytanie, czy uczestniczyć w tej farsie. Mam nadzieję, że podjąłem słuszną decyzję.

 -Leeeeeon! –usłyszałem za sobą głos Glorii.

 -Co się stało?
 -Napisałam nową piosenkę, mógłbyś spojrzeć? –wepchnęła mi kartki do ręki.

Pobieżnie przeczytałem tekst i spojrzałem na nuty.

 -Chyba jest troszkę za nisko dla ciebie. Spróbuj trochę podwyższyć.

 -Może masz rację, zaraz to poprawię!

Wyrwała mi kartki i już jej nie było. Ta dziewczyna ma niespożyte siły. Uśmiechnąłem się. Zobaczyłem, jak Gabe wychodzi z sali tanecznej, a za nim spoceni uczniowie.

 -Ktoś dał im niezły wycisk. –popatrzyłem na niego.

Uśmiechnął się kpiąco.

 -Taniec to nie tylko kiwanie się w rytm muzyki. Lubię wyciskać z nich to, co najlepsze.

 -Widziałeś Violettę? –spytałem.

 -Między wami coś jest?

Zaskoczyło mnie to pytanie.

-Nie rozumiem?

-No może nie potrafię za dobrze śpiewać, ale z moimi oczami wszystko w porządku. Widziałem te wasze ukradkowe spojrzenia, nerwowe gesty. –patrzył na mnie wyczekująco.

 ‑Więc?

 -Kiedyś było, ale to dawne dzieje.

 -Ha! Wiedziałem! –był z siebie zadowolony, jak kot, któremu udało się porwać rybę ze stołu.

 ‑Ostatni raz widziałem ją w pokoju nauczycielskim.

 -Dzięki. –rzuciłem i ruszyłem we wskazanym kierunku.

            Siedziała przy stole, popijając herbatę. Rysowała coś na kartce i nuciła pod nosem. Jest taka śliczna. Chciałbym do niej po prostu podejść i ją przytulić, tak jak kiedyś. Ona odwzajemniłaby mój uścisk i powiedziałaby, że nie wie jak to robię, ale zawsze potrafię sprawić, żeby się uśmiechała.

 -Violu?

Podskoczyła na krześle. Jej oddech przyspieszył.

 -Ale mnie przestraszyłeś! –zaśmiała się.

 -Przepraszam, nie chciałem.

Zamknąłem drzwi i poszedłem po kubek. Nalałem sobie herbaty i upiłem łyk.

 -Dużo wczoraj myślałem o tym, co wymyśliłyście z Fran. –zacząłem.

 -Leon ja wiem, że to było głu...

 -Posłuchaj mnie. –przerwałem jej. –Trochę już razem pracujemy. Widziałem, ile radości daje ci uczenie tych wszystkich młodych ludzi. Codziennie ciężko pracujesz i starasz się, żeby twoje lekcje wnosiły jak najwięcej w ich życie. Zdaje sobie sprawę z tego, że jest to coś, co kochasz. Nie pochwalam tego, że chcesz okłamywać Diego, ale skoro istnieje ryzyko, że nie puściłby cię więcej do Studio, to pomogę ci. Zrobimy tak, jak powiedziała Fran.

            Szeroko otworzyła oczy. Przez chwilę się nie odzywała, a później wstała i rzuciła mi się na szyję. Odruchowo przytuliłem ją do siebie. Pachniała mieszanką konwalii, frezji i bzu. Pogłaskałem ją po plecach. Podniosła głowę do góry i spojrzała mi w oczy.

 -Dziękuję... –wyszeptała.

Czułem jak serce wali mi w piersi. Jej usta były tak blisko. Lekko je rozchyliła, jakby mnie zapraszając. Wystarczyłoby odrobinę schylić głowę, żeby poczuć jej wargi. Nie wolno ci. Z trudem się od niej odsunąłem. Popatrzyła na mnie... Rozczarowana?

 -To ja pójdę już, bo zaraz zaczynam lekcję. –uśmiechnęła się blado i wyszła.