4.

Leon

„Violett jest na świecie więcej niż ta jedna Castillo”? Boże... Laro, nie mogłaś się bardziej pomylić. Potrząsnąłem głową z niedowierzaniem. Minęło 7 lat... 2556 dni bez niej. Bez jej uśmiechu, dotyku, śpiewu... A teraz nagle, tak po prostu, pojawia się w Studio. Nie było Violi... Ta dam! –JEST! Jak w jakiejś pieprzonej sztuczce magicznej. Nie mogłem uwierzyć, kiedy weszła razem z Pablo do sali. Wydoroślała, ubiera się, maluje inaczej, ale to dalej jest ta sama Viola, w której się zakochałem na zabój. Uśmiecha się tak samo promiennie, a gdy śpiewa jej oczy błyszczą tym nieziemskim blaskiem, który tyle razy widywałem podczas wspólnego wykonywania piosenek. Kiedy na mnie spojrzała musiałem użyć całej siły woli, żeby nie pokazać jak wielkie wrażenie na mnie wywarła, a kiedy zaczęła śpiewać serce mi zamarło... Tak bardzo tęskniłem za jej głosem... Po tylu latach powinienem o niej zapomnieć. Jej powrót w ogóle nie powinien mnie obejść... A jednak obudził we mnie takie emocje, o których prawie już zapomniałem, że je mam. Spytała dlaczego nie śpiewam. Nie mogłem jej powiedzieć, że przestałem po tym, jak zakończyła naszą znajomość. Całe szczęście, że Gabe uratował sytuację, bo nie jestem pewien jakby się to skończyło. Przetarłem rękami twarz. Zachowałem się wobec niej chłodno... Nie chcę żeby wiedziała, jak się czuję. Tym bardziej, że jest teraz z Diego.
            Usłyszałem za sobą kroki. Odwróciłem głowę. Violetta szła w moim kierunku...

-Leon... Wszystko w porządku? –spytała zakładając włosy za ucho.

-Tak. Czemu pytasz? – przybrałem obojętny wyraz twarzy.

-Zobaczyłam cię tutaj i pomyślałam, że może się coś stało...
Zauważyłem, że zaakcentowała słowo „tutaj”, jakby chciała podkreślić, że to nasze miejsce...
-...ale skoro mówisz, że jest w porządku to dobrze. W takim razie, co tu robisz? –spytała siadając obok.

Zastanawiam się nad  uczuciami, jakie wywołał we mnie twój niespodziewany powrót.

-Czekam na kogoś. –odpowiedziałem nie patrząc jej w oczy.

-Na kogoś?

Spojrzałem na nią i zobaczyłem cień zawodu w jej brązowych oczach.

-Na Larę. Spotykamy się. –niech wie, że ja też mam kogoś.

-Ach... Nie wiedziałam... No cóż, pójdę już. Chcę odwiedzić jeszcze Fran. Dawno się nie widziałyśmy i chcę jej zrobić niespodziankę. –uśmiechnęła się smutno.

-Pewnie. Ucieszy się na twój widok.

-Ty też się ucieszyłeś? –spytała niespodziewanie.

Czy się ucieszyłem? Nie wiem... Czuję jak stare rany powoli, boleśnie się otwierają.

-Dobrze cię widzieć całą i zdrową. –palnąłem głupio.

Pokiwała tylko głową i zaczęła się podnosić.

-Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwy, Leon... Do zobaczenia jutro. –zaczęła powoli odchodzić zostawiając mnie samego na ławce.

-Ja też mam nadzieję, że jesteś szczęśliwa. Szczęśliwsza niż byłaś ze mną... –powiedziałem wiedząc, że już nie może mnie usłyszeć.

         Pojechałem na tor z nadzieją, że jazda na motorze uspokoi moje emocje. Zobaczyłem Larę flirtującą z jakimś gościem, którego nigdy wcześniej nie widziałem. Widać, że świetnie się bawiła trzepocząc słodko rzęsami. Pochylała się nad silnikiem i coś mu tłumaczyła. Wypięła przy tym słodko pupę, więc podszedłem cicho i wymierzyłem jej soczystego klapsa.

-Ktoś mnie tu zdradza!
Podskoczyła, a ja się zaśmiałem.

-Przestraszyłeś mnie, głupku! –uderzyła mnie rękawiczkami, które przed chwilą ściągnęła, robiąc naburmuszoną minę.

Spojrzałem na nią krzyżując ręce na piersi i podnosząc do góry jedną brew. Zrobiła to samo, potupała nogą, a potem zobaczyłem ten błysk wesołości w oku i usłyszałem jej dźwięczny śmiech, który rozniósł się po całym torze.

-Myślałam, że przyjedziesz później i zdążę go poderwać, ale nie! Ty musiałeś go wystraszyć! –spojrzałem ponad jej głowę i zobaczyłem, że po facecie nie było śladu.

-Jestem aż taki straszny?

-Czasami... –wspięła się na palce i pocałowała mnie w policzek.

Uśmiechnąłem się. Przy niej chociaż na chwilę mogę zapomnieć o powrocie Violi.

Poszedłem się przebrać i szybko wskoczyłem na motor. Lara ma rację... Ostatnio nie miałem czasu żeby pojeździć. Trzeba to zmienić. Nic tak mnie nie uspokaja jak ryk silnika. Kiedy wsiadam na motor czuję, że w końcu panuję nad czymś w moim życiu.
      Robię już 6 okrążenie, jadąc coraz szybciej. Jestem sam na torze. Wyjeżdżając z kolejnego zakrętu skierowałem się na największą hopkę. Wybiłem się dość ostro... i nie utrzymałem lądowania. Z hukiem spotkałem się z powierzchnią. Zaparło mi dech w piersiach od siły uderzenia, w uszach mi szumiało i zrobiło się ciemno przed oczami.

-Leon! Leon! –usłyszałem głos Lary. –Leon żyjesz? –delikatnie zdjęła z mojej głowy kask. Spojrzałem na nią. Miała zatroskaną minę. W jej oczach zobaczyłem strach.

-Ty się o mnie martwisz...
Popatrzyła na mnie jak na świra i walnęła w ramię.

-Ała... To boli... –skrzywiłem się.

-Idiota! Myślałam, że się zabiłeś, a ty sobie stroisz żarty.

Usiadłem powoli i spojrzałem jej w oczy.

-To miłe.

Zarumieniła się. Nigdy nie widziałem, żeby się rumieniła.

-Dasz radę iść?

-Chyba tak.

Pomogła mi wstać. Oparłem się na niej i poszliśmy do budynku.

Miałem kilka zadrapań, które Lara sprawnie opatrzyła. Bolały mnie żebra, ale na całe szczęście nie miałem nic złamane.

-Co cię napadło? Obserwowałam cię i widziałam, że jedziesz coraz bardziej niebezpiecznie.

-Violetta wróciła. –odparłem ze spokojem.

-Co? –zrobiła wielkie oczy. –Jak to wróciła?

-Pablo zaproponował jej posadę nauczycielki od muzyki, a ona ją przyjęła i wróciła na stałe do Buenos Aires. Będzie moją koleżanką z pracy.

-Jak się z tym czujesz? –pogłaskała mnie po policzku.

-Nijak. Byłem strasznie zaskoczony, kiedy ją zobaczyłem. Gadaliśmy trochę... Zaproponowała nawet, że zrezygnuje z pracy jeżeli mi nie odpowiada jej towarzystwo.

-Co jej powiedziałeś?

-Że przecież jesteśmy dorośli i to, co było nie powinno wpływać na naszą pracę... Ale czuję się dziwnie. Sam nie wiem, co myśleć o jej powrocie. Minęło tyle czasu, a jednak kiedy ją zobaczyłem żołądek mi się ścisnął.

-I co teraz? Myślisz, że się zejdziecie?

-Nie. Jest z Diegiem. Powiedziałem jej, że się spotykam z tobą...

-A powiedziałeś, że nasz związek nie jest związkiem z prawdziwego zdarzenia? –spojrzała na mnie podejrzliwie.

Nie odpowiedziałem.

-Chciałeś żeby była zazdrosna! –klasnęła w ręce i zrobiła minę, jakby wygrała na loterii.

-Lara... to nie ma najmniejszego znaczenia. Ma już ułożone życie i mam nadzieję, że się w nim spełnia. Wydarzyło się za dużo. –uśmiechnąłem się do niej smutno. –Nie potrafię zapomnieć o tym jak mnie zraniła. Leonetty już nie będzie. Nie da się cofnąć czasu i wymazać tych 7 lat.

-Niestety. –westchnęła, podając mi kubek z gorącą herbatą. –Zrobiłam za słodką, żeby osłodzić ci ten dzień.

Pokiwałem głową, uśmiechając się.