25.

Leon

            Zwlokłem się z sofy i poszedłem do kuchni zrobić porcję popcornu. Patrzyłem tępo na obracającą się w kuchence mikrofalowej torebkę i myślałem o Violettcie. Przed moimi oczami kolejny raz stanął obrazek, na którym Diego ją całował, dając mi do zrozumienia, że nie mam u niej czego szukać, bo jest jego. Skrzywiłem się. Miałem ogromną ochotę do niego podejść i mu wkopać. Powstrzymała mnie tylko świadomość tego, że Viola go kocha i jest z nim szczęśliwa. Nigdy nie zrobiłbym czegoś, co mogłoby ją w jakikolwiek sposób zasmucić. Nie będę ukrywać tego, że ciągle mi na niej zależy i wydaje mi się, że nigdy nie przestanie. Pojawiła się w moim życiu i w jakiś sposób, wrosła we mnie. Jak drzewo, oplotła korzeniami mój mały świat i teraz nie da się jej od tak wyrwać. Bez niej nie byłbym tym, kim jestem teraz. Już na zawsze będzie mieć miejsce gdzieś w moim sercu, mimo że czasami z całych sił starałem się ją znienawidzić.

Mikrofala oznajmiła mi, że popcorn jest już gotowy. Przesypując zawartość torebki do miski, usłyszałem głośne przekleństwa dochodzące z pokoju obok, a potem głośny rechot. Uśmiechnąłem się pod nosem. Wychodząc z kuchni wziąłem jeszcze trzy butelki piwa i wróciłem do salonu. Gabe właśnie rzucał padem w Tomasa.

 -Co za pieprzony cheater! –krzyknął.

 -Ktoś tu nie może pogodzić się z tym, że przegrywa. –zaśmiał się Tomas.

Od kilkudziesięciu minut grali w Fifę. Otworzyłem piwo i spojrzałem na ekran. Gabriel przegrywał już 6:1 i nie był zadowolony z tego wyniku.

 -Po prostu ten pad jakoś dziwnie działa.

 -Srutututu. –Tomas wziął garść popcornu i wsadził go do ust. –Jak ktoś pływać nie umie, to mówi, że woda jest za rzadka.

Zaśmiałem się. Nigdy nie przeszło mi przez myśl, że koleś, którego nie mogłem znieść, będzie moim przyjacielem. Gdyby ktoś kiedyś mi powiedział, że będę z Tomasem pił piwo, siedząc w moim salonie, zostałby bezczelnie wyśmiany. Cóż... Czasami dziwne rzeczy się dzieją.

 -Co tam u Cami? –spytałem Gabriela.

 -Powiedziała mi, że będę jej mężem.

Tomas przestał na chwilę grać i zaczął się przyglądać przeciwnikowi.

 -Goooool! –Gabe odtańczył taniec radości.

 -Wykorzystałeś to, że się zdekoncentrowałem.

Znowu skupili się na grze. Tomas spokojnie przeprowadził akcję, która zakończyła się strzeleniem kolejnej bramki. Gabe z coraz większą złością napierniczał we wszystkie przyciski. W końcu poddał się i wyłączyli playstation.

 -I co z nią zrobisz? –spytałem, podając mu butelkę piwa.

 -Nic. Podoba mi się, ale nie ma opcji, że się z nią ożenię. –wzruszył ramionami.

 -Ja to bym chciał, żeby Francesca powiedziała mi coś takiego... –rozmarzył się Tomas.

 -Przecież ona nawet nie wie, że ją kochasz. –przypomniałem mu.

 -Nie chcę jej wystraszyć. Ciągle jest zraniona tym, co zrobił Marco...

Pokiwałem głową. Tomas dobrze robi, chcąc powoli to wszystko rozegrać. Wierzę, że mu się uda. Fajnie by było gdyby się zeszli. Zawsze uważałem, że do siebie pasują. Szkoda, że on uświadomił to sobie tak późno... Ale lepiej późno niż wcale.

 -A ty jak z Larą?

Wziąłem długi łyk piwa i popatrzyłem na nich znad butelki.

 -Postawiliśmy na przyjaźń.

 -Szkoda. Wasz związek był idealny... –stwierdził Gabe. –Właśnie coś takiego chciałbym stworzyć z Camilą.

 -Ona na to nie pójdzie. –wtrącił Tomas.

 -Może uda mi się ją przekonać.

Chciało mi się z niego śmiać. Jeżeli myśli, że uda mu się zmienić plany Cami, to albo jej jeszcze dobrze nie poznał, albo jest strasznie naiwny.

 -A co z Violettą? Skoro z Larą postanowiliście się tylko przyjaźnić, to sądzę, że to przez nią.

 -Uwielbiam, kiedy zrzucasz z siebie maskę tancerza i wchodzisz w rolę detektywa. ‑powiedziałem ironicznie. –Przypominam ci, że Violetta jest zajęta.

 -Nie ma takiego wagonu, którego nie można by było odczepić. –mrugnął do mnie.

            Długo nie mogłem zasnąć po wyjściu moich przyjaciół. Przekręcałem się z boku na bok zastanawiając się, czy w ogóle istnieje możliwość, że Viola zerwałaby z Diego dla mnie. Kiedyś byłem dla niej ważny. Chyba nadal jestem. Gdyby tak nie było, nie zaczęłaby śpiewać „Podemos”. Chwyciłem za telefon i wybrałem do niej numer. Musiałem usłyszeć jej głos. Po chwili uświadomiłem sobie, że jest czwarta nad ranem i najpewniej ją obudzę. Już chciałem się rozłączyć, ale usłyszałem jej zaspany głos po drugiej stronie.

 -Leon?

Zrobiło mi się ciepło na sercu. Lubiłem, jak wypowiadała moje imię.

 -Przeszkadzam?

 -Stało się coś? –usłyszałem nutkę niepokoju.

 -Nie. Po prostu... –chciałem cię usłyszeć. -...nie mogłem zasnąć, bo myślałem o tej sprawie z Diego. Wiem, że jest późno, ale chciałem wiedzieć, czy nie miałaś przeze mnie problemów.

 -Wszystko w porządku.

 -Będziecie na koncercie Camili?

 -Przyjdę sama, bo Diego musiał wyjechać w interesach.

O mało co, nie krzyknąłem z radości. Uśmiechnąłem się i pomyślałem, że nawet wygrana na loterii nie ucieszyłaby mnie tak bardzo.

 -Wy z Larą będziecie? –spytała niepewnie.

 -Lara pojechała na spływ kajakowy z bratem.

 -Fajnie.

Mój uśmiech stał się jeszcze szerszy.

 -To znaczy fajnie, że spływ, a nie, że jej nie będzie. –dodała pospiesznie.

 -Wiem, wiem.

 -Zaśniesz teraz?

 -Zasnę. Przepraszam, że cię obudziłem.

 -Nic nie szkodzi. Śpij spokojnie...

 -Ty też.

Rozłączyła się, a ja zasnąłem. Śnił mi się nasz pierwszy pocałunek.

            Na koncercie pojawiły się tłumy. Gdyby nie to, że Camila załatwiła nam vip-owskie wejściówki, nie zobaczylibyśmy nic. Staliśmy zaraz przy scenie, otoczeni przez rzeszę jej fanów. Spojrzałem na Gabe i się zaśmiałem. Wyglądał dużo gorzej niż ja. Chyba też miał ciężką noc. Tomas stał trochę dalej i coś szeptał Fran do ucha. Dziewczyna chichotała, co chwilę. Zmarszczyłem brwi i zacząłem rozglądać się za Violettą. Nigdzie jej nie widziałem. Może stwierdziła, że nie przyjdzie. Już wyciągałem telefon, żeby do niej zadzwonić, kiedy poczułem czyjąś rękę na ramieniu. Violetta.

 -Myślałam, że się tutaj nie przecisnę. Ale tłumy.

Uśmiechnąłem się. Wyglądała ślicznie z zaróżowionymi od wysiłku policzkami. Mógłbym tak patrzeć na nią całą wieczność. Wskazała podekscytowana palcem na scenę.

 -Popatrz! To nasza Cami! –zapiszczała.

Spojrzałem we wskazanym kierunku. Nasza gwiazda była prawdziwym wulkanem energii. Już od pierwszych dźwięków porwała publiczność. Ludzie ją uwielbiali.

Kątem oka zauważyłem, że Violetta cały czas jest popychana przez grupkę, która stała obok niej. Nie była tym zachwycona. Chwyciłem ją delikatnie i ustawiłem przed sobą. Objąłem ją ramionami, tak żeby uchronić ją przed łokciami innych. Przylgnęła do mnie plecami. Była taka ciepła. Tak bardzo za nią tęskniłem. Podniosła głowę, chcąc mi coś powiedzieć. Schyliłem się, żeby ją usłyszeć.

 -Dziękuję. –szepnęła mi na ucho.

Znowu miałem ochotę ją pocałować i coraz bardziej denerwowało mnie to, że nie mogę tego zrobić. Należała do kogoś innego. To jemu oddała swoje serce i duszę. Położyłem swoją brodę na jej głowie. Chciało mi się płakać. Trzymałem ją w objęciach, lekko kołysząc. Nigdy nie będzie moja.