24.

Francesca

            Wszedł do RestoBand i rozejrzał się po lokalu. Gdy jego wzrok zatrzymał się na mojej twarzy, uśmiechnął się rozbrajająco. Szybko do mnie podszedł i pocałował mnie w policzek. Zdziwiłam się, bo nigdy tego nie robił. W ogóle ostatnio zaczął się podejrzanie zachowywać. Był jakiś taki weselszy niż zwykle. Bardziej beztroski.

 -Witaj Fran. Co tam u ciebie? –oparł się plecami o ladę.

 -Wszystko w porządku.

 -Cieszę się. –pogłaskał mnie po policzku.

Byłam kompletnie skołowana. Nie wiedziałam, co myśleć o jego postępowaniu. Przymrużyłam oczy i na niego spojrzałam. Być może chce jakoś odpokutować to, że ostatnio się na mnie wyżył, po kolejnej nieudanej randce.

 -Wszystko w porządku Tomi? –spytałam.

 -Dlaczego miałoby nie być?

 -Nie wiem. Ostatnio dziwnie się zachowujesz.

 -Dziwnie? To znaczy jak? –posłał mi przeciągłe spojrzenie.

 -No jesteś taki... –zaczęłam machać rękami, jakby to mogło pomóc mi znaleźć odpowiednie słowo. -...taki jakiś bardziej radosny.

Zaśmiał się.

 -To źle?

 -Nie, nie. Tylko chciałabym wiedzieć, co spowodowało tą radość.

 -Zakochałem się.

Zmarszczyłam brwi. Zakochał się? Przecież jego randki, z tego, co mi opowiadał, były kompletnymi klęskami, które chciał zakopać gdzieś głęboko w umyśle i o nich zapomnieć. Zaczęłam się zastanawiać, czy ostatnio się z kimś nie spotkał, ale nic takiego nie mogłam sobie przypomnieć.

 -Zakochałeś się? To świetnie! W kim? –zaczęła mnie zżerać ciekawość.

 -Jest taka jedna kobieta, która zawróciła mi w głowie. –powiedział tajemniczo.

 -Znam ją?

Uśmiechnął się.

 -Nic ci nie powiem.

 -No ej Tomas! Tak się nie robi! –zrobiłam naburmuszoną minę.

 -Dowiesz się w swoim czasie. Nie chcę zapeszyć. –pocałował mnie w czoło i poszedł na zaplecze.

Westchnęłam. Tomas jest zakochany. I do tego szczęśliwy. Mam nadzieję, że ta jego wybranka nie złamie mu serca, bo inaczej powyrywam jej kudły z głowy! Tylko muszę się jakoś dowiedzieć, kim ona jest...

       Wyszłam z Resto i ruszyłam w stronę parku, gdzie byłyśmy umówione z dziewczynami. Promienie słoneczne przyjemnie pieściły moją skórę. Odetchnęłam głęboko i zaciągnęłam się świeżym powietrzem. Lubię takie dni jak ten.

 -Francesca!

Usłyszałam wołanie za sobą i się odwróciłam. W moim kierunku biegła zdyszana Violetta.

 -Myślałam... –zatrzymała się i oparła ręce na udach, łapiąc oddech  -...że cię nie dogonię. ‑wyprostowała się i odgarnęła włosy z twarzy. -Chyba jestem już za stara na takie biegi.

Wybuchnęłyśmy śmiechem i skręciłyśmy do parku.

            Camila już na nas czekała. Siedziała na kocu, który najpewniej przyniosła ze sobą. Obok niej leżały truskawki i lemoniada. Gdy nas zauważyła podniosła się i uścisnęła na powitanie. Usiadłyśmy i zaczęłyśmy zajadać się truskawkami.

 -Powiedziałam Gabrielowi, że zostanie moim mężem. –wypaliła nagle Cami.

Spojrzałam na Violettę. Była tak samo zszokowana jak ja.

 -Co zrobiłaś? –spytała naszą przyjaciółkę.

 -To co słyszałyście! –zaśmiała się. ‑Dziewczyny ja się zakochałam!

Machnęłam ręką.

 -Za niedługo ci przejdzie. –wzięłam butelkę z lemoniadą i upiłam łyk.

 -To nie tak. Wiem, że kiedyś dość często się zakochiwałam, ale teraz jest inaczej. Przy nikim innym tak się nie czułam, jak przy nim. To naprawdę coś poważnego.

 -Jak zareagował Gabe? –spytała Viola.

 -Zamarł. Był przerażony. Jak sobie przypomnę wyraz jego twarzy... –zaniosła się śmiechem.

 -I nie przejmujesz się tym? –spojrzałam na nią.

 -Czemu miałabym się przejmować? Doprowadzę go do ołtarza, choćbym miała to zrobić siłą! Zobaczycie, że za niedługo nie będzie widział świata poza mną.

No proszę. Była taka pewna siebie.

 -Za to, żeby Cami się udało! –stuknęłyśmy się butelkami z lemoniadą.

Violetta oblała sobie sweterek. Nasz śmiech rozniósł się po całym parku, kiedy zaczęła piszczeć, że wydała na niego pół wypłaty. Zaczęła go ściągać lamentując, że pewnie zostanie plama. Wtedy zamarłam. Na jej przedramieniu zobaczyłam wielki, fioletowy siniec. Wyglądało to, jakby ją ktoś pobił. Spojrzałam na nią zaniepokojona.

 -Co to jest? –wskazałam na jej rękę.

Przestała się uśmiechać. Zasłoniła dłonią okropnego krwiaka i spuściła głowę.

 -Uderzyłam się... –powiedziała cicho.

 -Kłamiesz. –Cami zacisnęła pięści.

 -Nam możesz powiedzieć prawdę. –pogłaskałam ją uspokajająco po kolanie.

Spojrzała na nas niepewnie. Zaczęła opowiadać, że Diego się na nią wkurzył i trochę nią poszarpał.

 -Już ja go poszarpie. –Camila była strasznie zdenerwowana. –Na twoim miejscu kopnęłabym go w dupę! Czemu jeszcze z nim nie zerwałaś?

 -Kocha mnie. –powiedziała Viola. –Nie mogę go zostawić.

 -I dlatego zrobił ci coś takiego? –popatrzyła na nią z niedowierzaniem.

 -Jest strasznie zazdrosny, a ostatnio nam się nie układa. I to w sumie moja wina, bo...  ‑przygryzła nerwowo wargę.

 -Bo coś czujesz do Leona. –dokończyłam za nią.

Violetta schowała twarz w dłoniach i się popłakała. Przytuliłam ją mocno, a Cami zaczęła głaskać ją po plecach. Nie wiedziałam jakich słów użyć, żeby chociaż trochę ukoić jej ból. Znowu była rozdarta, a my nie umiałyśmy jej pomóc. Tak jak Cami, uważałam, że powinna jak najszybciej pozbyć się tego brutala. Bałam się, że w końcu może jej wyrządzić krzywdę dużo większą, niż siniak na ramieniu. Leon nigdy, by jej nie skrzywdził.

 -Powinnaś być z Leonem.

Przestała płakać i na mnie popatrzyła.

 -Nie mogę... –powiedziała zachrypniętym głosem. –Jest szczęśliwy z Larą...

Załamałam ręce. Czy miłość nie może być prosta?