22.

Gabriel

            Leżała na podłodze. Rude loki rozsypały się wokół jej twarzy, tworząc swego rodzaju aureolę. Ledwo łapała powietrze. Może trochę przesadziłem...

 -Nie wiem, co złego ci zrobiłam, że chcesz mnie zamordować. –powiedziała, kiedy jej oddech  się uspokoił.

 -Wcale nie chcę cię zamordować. –podałem jej butelkę wody. –Sama chciałaś nauczyć się tańczyć fokstrota.

 -Ale nie miałam pojęcia, że tyle będzie mnie to kosztować!  –zaśmiała się.

 -Nie bez powodu uznawany jest za najtrudniejszy z tańców.

 -Mogłeś mnie uprzedzić...

Uśmiechnąłem się. Wyglądała jak zmokła kura, a mimo to nadal piekielnie mi się podobała. Sam nie wiem, co w niej takiego było. Może to te ogniste loki, a może ten zadziorny błysk w oku. Nie była jedną z tych kobiet, które się rumienią i spuszczają wzrok, kiedy ktoś zaczyna prawić im komplementy. Dużo można było powiedzieć o Camili Torres, ale na pewno nie to, że jest nieśmiała. Ona dobrze wiedziała, czego chce od życia i nie wstydziła się po to sięgać. Była pewną siebie kobietą, która odniosła wielki sukces. Jak tu jej nie podziwiać?

 -Masz ładny dom. –powiedziała wstając z podłogi.

Rozejrzałem się. Czy ja wiem, czy jest ładny? W sumie nie zależało mi na tym. Najważniejsze, że był praktyczny.

 -Żadnych zdjęć ukochanej kobiety? –przejechała palcami po kominku i spojrzała na mnie.

 -Bo takiej nie ma.

Co ona kombinuje?

 -Wydaje mi się, że za niedługo będzie. -podeszła do mnie i oparła swoje dłonie na mojej klatce piersiowej.

 -Co masz na myśli? – zmarszczyłem brwi.

 -Zobaczysz. –uśmiechnęła się zalotnie, wspięła na palce i lekko musnęła moje usta. –Dziękuję za lekcje.

Pozbierała swoje rzeczy i poszła do domu. Co za kobieta. Łatwo byłoby się w niej zakochać. Ale ja się nie zakochuję.

            Przyspieszyłem kroku. Zaczęło padać, a ja nie wziąłem parasola. Chciałem jak najszybciej znaleźć się w ciepłym i suchym Studio21. Dzisiaj zaczynamy próby do przedstawienia. W związku z tym mamy więcej roboty niż zwykle. Muszę wymyślić chyba z pięć choreografii, które będą oddawały uczucia bohaterów. Może dzieciaki będą miały jakieś ciekawe pomysły? Wszedłem do głównej sali, gdzie siedzieli już Violetta i Leon. Na scenie przygotowywała się Agus. Usiadłem obok moich kolegów z pracy.

 -Cześć. –przywitałem się. –Co my tu mamy?

 -Agus skończyła swoją piosenkę. Wydaje się dobra. –powiedziała mi Viola.

Dziewczyna poprosiła Philipa, żeby jej akompaniował przy pianinie. Dziwne... Myślałem, że za nim nie przepada. Wzruszyłem ramionami. Kto by tam nadążył za tą dzisiejszą młodzieżą.

In a book, in a box, in the closet,

In a line, in a song I once heard,

In a moment on a front porch late one June,

In a breath inside a whisper beneath the moon.

Zaczęła śpiewać. Kątem oka zauważyłem, jak Violetta uśmiecha się do Leona. Chyba im się spodobało. Zacząłem się lekko kiwać w rytm muzyki.

There it was at the tips of my fingers,

There it was on the tip of my tongue,

There you were and I had never been that far,

There it was the whole world wrapped inside my arms.

And I let it all slip away.

What do I do now that you're gone,

No back up plan, no second chance,

And no one else to blame,

All I can hear in the silence that remains,

Are the words I couldn't say.

Nigdy nie lubiłem takich tkliwych utworów o miłości, ale muszę przyznać, że wykonała kawał dobrej roboty. Piosenka idealnie pasowała do przedstawienia. Violetta była zachwycona, a Agus cieszyła się jak mała dziewczynka, która dostała długo wyczekiwaną zabawkę.

 -Jeżeli reszta piosenek będzie równie dobra, to sukces mamy murowany. –powiedział Leon.

 -Piosenki mogą być do dupy, a przedstawienie i tak będzie wydarzeniem roku ze względu na moją choreografię. –zaśmiałem się.

            Po skończonej próbie zostaliśmy z Leonem, żeby posprzątać salę. Violetta gdzieś się dzisiaj spieszyła i nie mogła nam pomóc.

 -Uważam, że to kobiety powinny sprzątać.

Leon się zaśmiał.

 -My, prawdziwi mężczyźni, powinniśmy leżeć na kanapie, z wyciągniętymi na stół nogami. W tv powinien lecieć mecz, w którym nasza ulubiona drużyna daje łupnia tej, której nienawidzimy, a kobieta powinna donosić nam zimne piwo.

 -Powtórz to głośniej, a zlecą się wszystkie feministki i powiedzą ci jaką jesteś szowinistyczną świnią.

 -Przecież wiem, że też tak myślisz. –mrugnąłem do niego.

Pokręcił ze śmiechem głową.

 -A co na to Cami?

 -A co ona ma z tym wspólnego?

 -No spotykacie się.

Wzruszyłem ramionami. Leon bacznie się mi przyglądał. Skrzyżował ręce na piersi i czekał, aż coś odpowiem.

 -To, że się spotykamy, nie znaczy, że zostanie moją żoną.

Mój przyjaciel wywrócił oczami.

 -Zapamiętaj, co ci powiem Leonie Verdas, ja nigdy się nie zakochuję!

Leon wbił mi palec w klatkę piersiową.

 -A ty, Gabrielu Fernandez, nigdy nie mów nigdy.

Jak na zawołanie, po tych słowach zadzwoniła Cami. Leon spojrzał na mnie wymownie i głośno się roześmiał. Uroczy rudzielec zaprosił mnie do siebie. Powiedziała, że sama przygotowała obiad i mnie zaprasza w ramach podziękowania, za lekcje tańca. Oczywiście powiedziałem jej, że się zjawię.

Tym razem nie ukradłem żadnego krasnala. Za własne, ciężko zarobione pieniądze, kupiłem wytrawne wino, które, miałem nadzieję, będzie pasować do obiadu. Camila powitała mnie szerokim uśmiechem i zaprosiła do jadalni. Poprosiła, żebym otworzył trunek, a sama znikła w kuchni. Przygotowała rybne curry z mleczkiem kokosowym. Podała je z ryżem na kwadratowych talerzach. Spojrzałem niepewnie na danie.

 -Nie patrz na to takim przerażonym wzrokiem! –szturchnęła mnie w ramię. –Nie mam zamiaru cię otruć.

 -No nie wiem... –westchnąłem. –Ostatnio oskarżyłaś mnie o próbę zabójstwa. Może chcesz się zemścić.

Posłała mi niewinny uśmiech. Wziąłem odrobinę na widelec i spróbowałem. Chwyciłem się za gardło i zacząłem udawać, że się krztuszę.

 -Debil! –Cami się roześmiała.

 -Nie no... W sumie to nie najgorsze.

 -Że co proszę? Spędziłam w kuchni godzinę, żeby to przygotować, a ty mówisz, że jest nienajgorsze? –oburzyła się i posłała mi gniewne spojrzenie.

 -Nawet jak się wkurzasz, jesteś śliczna.

Rzuciła we mnie serwetką i westchnęła.

            Po obiedzie stwierdziła, że chce tańczyć. Tym razem to ona miała prowadzić. Ułożyła sobie moje ręce na biodrach i objęła mnie za szyję. Zaczęliśmy się lekko kołysać na boki. Mruczała jak kotka.

-Taki taniec to rozumiem.  

Zaśmiałem się i wtuliłem twarz w jej włosy. Pachniały jabłkami. Wdychałem ten zapach, powoli sobie uświadamiając, że cała ta znajomość zmierza w bardzo niebezpiecznym kierunku. Cami nagle podniosła głowę i spojrzała mi głęboko w oczy. Objęła dłońmi moją twarz i przysunęła ją do swojej. Pocałowała mnie powoli. Poczułem ciepło w żołądku, które rozniosło się, aż do koniuszków palców. Przysunąłem ją bliżej pogłębiając pocałunek. Smakowała mleczkiem kokosowym zmieszanym z wypitym wcześniej winem. Poczułem, że się uśmiecha.

-Będziesz moim mężem. –powiedziała, gdy się od siebie oderwaliśmy.

Zamarłem.