52.

Violetta

             Znowu usłyszałam pisk opon, a potem poczułam uderzenie. I kolejny raz obudziłam się w szpitalu, widząc nad sobą twarz Leona. Tak bardzo chciałam się do niego przytulić. Chciałam poczuć to ciepło, które zawsze ogrzewało każdą zziębniętą część mojego ciała, kiedy obejmował mnie silnymi ramionami. Znowu chciałam rozkoszować się smakiem jego miękkich warg, gdy mnie całował. Ale on powiedział mi, że to była tylko zemsta...

Zaczęłam rzucać się na łóżku, aż w końcu gwałtownie otworzyłam oczy. Usiadłam i zaczęłam powoli wciągać powietrze, żeby uspokoić oddech. Rozejrzałam się po pokoju. Nic nie widziałam. Panowała przeraźliwa ciemność, która ogarniała nie tylko pomieszczenia, ale i moją duszę. Ręką wymacałam telefon i sprawdziłam godzinę. Dochodziła druga w nocy. Podkuliłam nogi i objęłam je rękoma. Zaczęłam szlochać. Znowu to samo... Od wypadku każdej nocy mam ten sam sen. Najpierw moment, w którym samochód wjeżdża we mnie, a później Leon, który mi oznajmia, że...

            Oparłam czoło o kolana. Jak on mógł mi to zrobić? Tak bardzo go kochałam, a on bawił się mną w najlepsze. Najgorsze jest to, że nie potrafię przestać go kochać. Cały czas łudzę się, że przyjdzie do mnie i powie mi, że to jakaś okropna pomyłka. Bez niego jestem nikim. Czuję się tak, jakby zabrali mi całe powietrze. Duszę się. Tracę grunt pod nogami i zapadam się. Z głośnym hukiem ląduję na samym dnie. Umieram. Gniję powoli od środka. I nie ma już we mnie nic. Ani radości, ani muzyki. Nic nie jestem warta, a to opakowanie, które wszyscy widzą na zewnątrz, to tylko jakiś żart. Jakby było mi mało rozpaczy, to wyrzuty sumienia podpowiadają mi, że on też się tak czuł, kiedy ja go zostawiłam...

            Zasłużyłam sobie, żeby tak cierpieć. Nie umiałam go docenić odpowiednio wcześnie i teraz przyjdzie mi za to zapłacić. Nie mogę go winić za to, że chciał mi pokazać, co on przeżył. Tylko, że najbardziej boli to rozczarowanie. Bo myślałam, że Leon jest inny... Że potrafi wybaczać, dać kolejną szansę. Nie miałam pojęcia, że jest mściwy... Nawet przez myśl mi nie przeszło, że będzie chciał mnie celowo skrzywdzić. Myślałam, że to ten sam Leon, który zawsze o mnie dbał, opiekował się mną, pragnął mojego szczęścia. Pomyliłam się... Tamtego Leona już nie ma... Sama go zabiłam... Teraz na jego miejscu odrodził się zupełnie nowy... Wyrachowany i okrutny Verdas. Ale mimo wszystko, moje serce należy do niego... Nawet jeżeli rozum bardzo się buntuje z tego powodu. Nawet jeśli każda komórka mojego ciała podpowiada mi, że powinnam o nim zapomnieć, nigdy tego nie zrobię. Zawsze będzie moim numerem jeden. Moją jedyną prawdziwą, niespełnioną miłością. Miłością, którą najpierw odrzuciłam, a potem która odrzuciła mnie... Poczułam w środku ostry, przenikliwy ból. Już dzisiaj nie zasnę, znowu.

            Z szafy wyciągnęłam sweter, który kiedyś zostawił. Wtuliłam w niego twarz, rozkoszując się zapachem Leona. Wciągnęłam go przez głowę i zeszłam na dół. Usiadłam przy pianinie. Uderzałam w przypadkowe klawisze palcami. Akordy zaczęły układać się w całość, a słowa płynęły prosto z mojego serca.

What hurts the most,

Was being so close,

And having so much to say,

And watching you walk away.

And never knowing,

What could have been,

And not seeing that loving you,

Is what I was tryin' to do.

Przestałam grać. Ręce za bardzo mi drżały. Chciałam mu tylko pokazać, jak bardzo go kocham...

            W głowie ciążyła mi jeszcze jedna myśl. Diego mi się oświadczył. Stwierdził, że owszem, mieliśmy pare problemów, ale nie da się od tak przekreślić tego, co nas łączyło. Powiedział mi, że mnie kocha i chciałby, żebym za niego wyszła. Rozumie, że potrzebuję czasu, żeby spokojnie to sobie pomyśleć, ale osobiście uważa, że potrzebuję kogoś. Potrzebuję, żeby ktoś o mnie dbał, wspierał, dawał to, co najlepsze. I to właśnie on chciałby tym kimś być. Może powinnam dać mu szansę? Człowiek nie powinien iść przez życie sam... Tylko czy to jest wystarczający powód, żeby zostać jego żoną? Czy to nie będzie oszukiwanie jego i samej siebie? Bo w moim sercu jest miejsce tylko dla jednego mężczyzny... Muszę mu odmówić. Nie chcę go skrzywdzić. Mogę zaproponować mu tylko przyjaźń.

            Wyszłam z domu z zamiarem odwiedzenia Diego. Chciałam mu przekazać moją decyzję.  Miałam nadzieję, że moja odmowa nie odbije się negatywnie na naszych przyjaznych relacjach. Sama nie wiem, jak to się stało, że moje nogi zaprowadziły mnie na tor. Musiałam go zobaczyć. Czułam się trochę, jak jakiś kryminalista, kiedy kręciłam się przy budynku, modląc w duchu, żeby nikt mnie nie zauważył. Obiecałam sobie, że tylko na niego zerknę i sobie pójdę. Wcale nie miałam pewności, że go tu zastanę, ale coś podpowiadało mi, że się nie rozczaruję. Tęskniłam za nim. Za jego zapachem, głosem, zielonymi oczami, uśmiechem... To niewiarygodne, jak bardzo zdradzieckie było moje serce. Powinnam to zostawić, zapomnieć, przecież teraz przez niego cierpię. Jednak mimo wszystko był mi potrzebny do życia, jak tlen.

            Najgorsze jest czekanie. Sprawia, że każda minuta wydaje się być godziną. Czuję jakbym stała tutaj pół dnia, a kiedy nerwowo spoglądam na zegarek, okazuje się, że nie minęło nawet pięć minut od poprzedniego sprawdzenia godziny. No i co? Będziesz tutaj stać jak jakiś kołek? Chyba zwariowałam do reszty. Jak mnie ktoś tutaj zobaczy, taką czającą się, najpewniej zadzwoni do tych od świrów... Nagle do moich uszu dobiegł dźwięk silnika. Wychyliłam się nieznacznie zza ściany i wtedy go zobaczyłam. Był taki jakiś smutny i przygaszony. Tak jakby ktoś go przebił i wypuścił całą radość. Serce zaczęło mi bić w szaleńczym tempie. Czy to możliwe, żeby mu mnie brakowało? Ale w takim razie dlaczego ze mną zerwał? Dlatego.

            Z budynku wybiegła Lara i szybko do niego podeszła. Wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. Powiedziała mu coś na ucho, a wtedy na jego twarzy pojawił się uśmiech. Przytulił ją mocno, a ja zacisnęłam szczęki. Pewnie sobie uświadomił, że to ją kocha. W końcu jest ładna, miła. Nigdy go nie zawiodła, w przeciwieństwie do mnie. Zna się na motorach, w przeciwieństwie do mnie. Zawsze wie, czego chce, w przeciwieństwie do mnie. Jest wprost dla niego stworzona. Chciałabym, żeby odjechała sobie daleko na tym swoim motorku i zostawiła go w spokoju. Nie... Co się ze mną dzieje? Znowu zaślepia mnie jeden z grzechów głównych. Jestem tak strasznie zazdrosna o to, że ona może go dotykać, całować, być z nim... Ale przede wszystkim zależy mi na tym, żeby był szczęśliwy. I jeżeli to Lara jest tą osobą, dzięki której na jego twarzy zawsze będzie widniał ten przepiękny uśmiech, to mam nadzieję, że im się ułoży. I że ona będzie umiała być dla niego tym, kim ja nie potrafiłam być.

Oparłam się plecami o ścianę i zamknęłam oczy. Pod powiekami znowu poczułam palące łzy. Chciałabym, żeby była przy mnie mama... Chciałabym, żeby wzięła mnie na kolana i powiedziała, że wszystko będzie dobrze. Tak jak wtedy, kiedy będąc malutką dziewczynką, rozwaliłam kolano, potykając się o porozrzucane zabawki. Wtedy wszystko było łatwiejsze. Moim jedynym zmartwieniem był wybór misia, czy sukienki. Może lepiej byłoby, gdyby tata dalej trzymał mnie w domu? Siedziałabym w swojej wieży, nie mając bladego pojęcia o miłości. Otoczona ochronną bańką, nie musiałabym teraz płakać przez złamane serce... Ale nie przeżyłabym też tylu wspaniałych chwil, dzięki którym czułam, że unoszę się kilkanaście centymetrów ponad ziemią.

O mało nie umarłam, kiedy zadzwonił telefon. Chciałam go wyłączyć, zanim Leon i Lara odkryją moją obecność. Spojrzałam na wyświetlacz. Diego. Odrzuciłam połączenie i wyjrzałam zza ściany. Uff... Nie było ich. Moja komórka znowu się rozdzwoniła.

 -Tak, Diego? –odebrałam i ruszyłam przed siebie.

 -Jak się czujesz?

 -Dobrze. –skłamałam.

 -Przyjadę do ciebie za jakieś pół godziny, dobrze?

 -Dobrze.

Diego strasznie mnie wspiera. Przychodzi do mnie codziennie i pociesza, jak tylko umie. Widać, że martwi się o mnie... Spojrzałam za siebie. Z Leonem to już rozdział zamknięty. Muszę iść dalej, bo inaczej to ciągłe myślenie o tym, co by było gdyby, zabije mnie. Zatoczyliśmy koło. On jest szczęśliwy z Larą. Ja będę z Diego. Dam nam szansę. Może miłość przyjdzie z czasem? Może w końcu poczuję to rozkoszne mrowienie i ciepło wypełniające mnie od środka, kiedy będzie mnie całował. Może kiedyś będę mogła stanąć przed lustrem i z ręką na sercu powiedzieć sobie w oczy, że jestem szczęśliwa. Nie z nim. Z kimś innym.