50.

Tomas

            Jeszcze nigdy nie widziałem jej tak wkurzonej, jak teraz. Usta zacisnęła w wąską linię i niemiłosiernie tłukła pięściami w drzwi od domu Leona. Jak tak dalej pójdzie, to je sobie porani. Chwyciłem ją za ramiona i lekko odciągnąłem.

 -Może go nie ma? –zasugerowałem.

 -Na pewno jest! Dam sobie nerkę za to uciąć.

Odruchowo chciałem ją poprawić i powiedzieć, że to rękę się ucina, ale w porę ugryzłem się w język. To chyba jeszcze  bardziej by ją rozsierdziło. Stałem więc obok niej, nie odzywając się ani słowem.

            Przez kolejne piętnaście minut Fran darła się w niebogłosy. Krzyczała, że Leon jest tchórzem i że w tej chwili ma nas wpuścić do środka. Wysłuchałem chyba wszystkich możliwych włoskich przekleństw, którymi moja narzeczona obrzucała naszego przyjaciela. Kiedy w końcu się poddała, sapała głośno i była cała czerwona na twarzy. Odwróciła się, odepchnęła mnie mocno na bok i szybkim krokiem ruszyła przed siebie. Wzniosłem oczy ku niebu. Oj, będę miał teraz z nią nie lada problem.

            Francesca, niczym rozjuszony byk, prawie biegła do domu. Nie bardzo wiedziałem, czy mogę ją dotknąć. Obawiałam się, że ostro mi się za to oberwie. Moja ukochana wyglądała jak oko cyklonu. W jej oczach szalały, niczym błyskawice podczas straszliwej nawałnicy, gniewne iskry. Wiem, ze zdołałaby zmieść wszystko, co stanęłoby jej na drodze. Wpadła do budynku, trzaskając drzwiami. O mało mi nimi nie przywaliła. Gdybym w porę ich nie przytrzymał, dostałbym w nos. Zaryzykuj.

 -Uspokój się. –powiedziałem łagodnie, jak do dziecka. –Złość tutaj nic nie da.

Spojrzała na mnie takim wzrokiem, że się skuliłem. Czy naprawdę łudziłem się, że grzeczna prośba sprawi, że Francesca znowu będzie beztroska? Czy naprawdę muszę być taki głupi? Czy nie słyszałem tyle razy, że wściekłą kobietę najlepiej omijać szerokim łukiem, jeżeli nie chce się być jej workiem treningowym?

 -Oczywiście! –oburzyła się. -Nic cię nie obchodzi, że Leon tak ją potraktował. Pewnie cieszysz się, bo w końcu dostało jej się za to, co ci kiedyś zrobiła. Przyznaj, że satysfakcjonuje cię taki rodzaj kary. Zasłużyła na to prawda?

            Zesztywniałem. Słowa Francesci mnie zabolały. Wiem, że jest zła. Ba, nawet powiedziałbym, że jest piekielnie wściekła, ale nie powinna mówić takich rzeczy. Nawet jeśli mówi je w gniewie. Nigdy nie chciałem źle dla Violi i mi też jest przykro z powodu tego, co się stało.

 -Sama nie wierzysz w to, co mówisz.

 -Wierzę! –tupnęła nogą. –I wiesz co ci powiem? Z nami koniec!

Musiałem głupio wyglądać z opadniętą szczęką.

 -Fran, wcale nie chcesz...

 -Nie będziesz mi mówił czego chcę!

Patrzyłem bezradnie, jak siłuje się z pierścionkiem zaręczynowym, który jakby na złość jej, a ku mojej uciesze, nie chciał zejść z palca. Chwyciłem ją za nadgarstki i przyciągnąłem do siebie. Pozwoliłem, żeby się na mnie wyżyła, tłukąc pięściami w moją klatkę piersiową. Potem mocno ją przytuliłem. Przez chwilę się wyrywała, ale w końcu objęła mnie w pasie i zaczęła głośno pociągać nosem.

 -Przepraszam Tomi...

 -Kocham cię Fran. Nigdy o tym nie zapominaj. –pocałowałem ją w czubek głowy.

 -Ja też cię kocham. Jestem okropną narzeczoną.

Popatrzyłem w jej oczy. To nieprawda. Jest najwspanialsza na świecie. A to, że tak bardzo przejęła się problemami przyjaciółki, świadczy tylko o tym, że ma cudowne serce i wrażliwą duszę.

            Chodząc po pokoju, zaczęła mi tłumaczyć, że nie potrafi uwierzyć w to, że Leon zerwał z Violettą i to w taki obrzydliwy sposób. Widziałem chęć mordu w jej oczach, kiedy wypowiadała jego imię.

 -Ona już tyle wycierpiała. –usiadła zrezygnowana na fotelu. –A teraz ktoś, komu zaufała, komu w pełni oddała swoje serce, tak bardzo ją zawiódł. Jesteś jego przyjacielem. Co mu strzeliło do łba?

Tak szczerze, to nie miałem bladego pojęcia. Coś mi tutaj nie pasowało. Przecież znam go nie od dziś. Dobrze pamiętam, jak walczył ze mną o Violettę i jak poruszył go jej powrót do Buenos Aires. Wszyscy widzieliśmy jaki był zakochany i jak bardzo cieszył się, kiedy się pogodzili. Swoim szczęściem mógł obdarzyć całą Drogę Mleczną, a i tak by mu jeszcze sporo zostało. To wręcz niemożliwe, żeby był aż tak dobrym aktorem i oszukał nas wszystkich. Takiego uczucia nie da się udawać!

 -Coś się musiało wydarzyć. –zwróciłem się do Fran. –Przecież sama wiesz, jak bardzo ją kocha.

 -Widocznie nie tak bardzo, jak się wszystkim wydawało.

 -Naprawdę myślisz, że coś takiego można udawać?

Przygryzła wargę. Widziałem, że się zastanawia, waha. Leon jest także jej przyjacielem. Nie powinniśmy go pochopnie osądzać. Tym bardziej, że nikt z nas nie wie, co on ma w tej sprawie do powiedzenia.

 -Musisz z nim pogadać...

Gdyby tylko to było takie proste.

            Problem w tym, że Leon nie chce nikogo widzieć. Zostawiliśmy mu chyba z tysiąc wiadomości. Ani groźby, ani prośby nie sprawiły, żeby do nas oddzwonił. W ogóle nie wychodzi z domu. Zamknął się i w nim, i w sobie. Nie dopuszcza do siebie nikogo. No... Prawie nikogo. Jedyną osobą, której udaje się do niego dotrzeć, jest Lara. To ona codziennie do niego chodzi i przynosi mu zakupy. Tylko, że też milczy, jak zaklęta. Ją również molestowaliśmy, żeby powiedziała nam, co jest z Leonem, ale za każdym razem wzruszała ramionami, mówiąc, że jak będzie chciał się nam zwierzyć, to to zrobi. Nie zapomniała również dodać, że ona nie jest uprawniona do rozgłaszania takich prywatnych informacji. Myślałem, że Cami ją udusi gołymi rękami, gdy usłyszała taką urzędową formułkę. Także wszystko na nic. Lara też nam nie pomoże...

            Cała ta sytuacja przygnębia nas wszystkich. Nie ma dnia, żeby Francesca się nie smuciła. Serce mi się kraje, kiedy na nią patrzę. Codziennie z Camilą idą do Violetty, która próbuje udawać, że nic się nie stało. Uśmiecha się myśląc, że nie widzimy jej zapuchniętych od płaczu oczu. W ogóle jej wzrok jest przerażająco pusty i nie ma już w nim tych wesołych ogników. I na domiar złego, Diego znowu zaczął się koło niej kręcić. Często ją odwiedza i jest dla niej tak słodki, że aż mnie mdli. W ogóle zrobił się miły dla wszystkich. Kiedy ostatni raz posłał mi pokazowy, szczery uśmiech, nie wiedziałem czy mam się roześmiać, czy uciekać, gdzie pieprz rośnie. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że Violetta w ogóle nie zauważa, że on robi to tylko, żeby jej się przypodobać. Obawiam się, że znowu wpadnie w jego sidła i się zejdą. A to nie jest facet dla niej. Tylko, że w tym momencie, który jest? Leon? To wszystko jest gorzej niż beznadziejne.

Spojrzałem czule na Francesce. Ona też się boi. Boi się, że i ja mogę ją skrzywdzić. W końcu kiedyś już to zrobiłem... Może i byłem wtedy młodym, głupim szczylem, który gonił za Violettą, ale nie zmienia to faktu, że zachowałem się okropnie. Na szczęście teraz mam całą resztę mojego życia, żeby jej to wynagrodzić. I Bóg mi świadkiem, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby ją uszczęśliwić.

 -Tomi...

 -Tak?

 -Obiecaj mi, że nigdy mnie nie zostawisz.

Podszedłem do niej i mocno pocałowałem w usta.

 -Opowiem ci pewną historię, dobrze?

 -Jaką znowu historię? –zmrużyła oczy, przyglądając mi się z ciekawością.

 -Zwykłą historię o naszym przyszłym, wspólnym życiu.

Wtuliła się w zagłębienie w mojej szyi. Poczułem, że się lekko uśmiecha. To było dla mnie największą nagrodą.