49.

Leon

            Wiedziałem, że za mną wybiegła, ale nie miałem zamiaru się zatrzymywać. Przyspieszyłem jeszcze bardziej. Co mam jej niby powiedzieć? Że jestem pieprzonym sukinsynem? Że od tak podeptałem miłość, którą obdarzyła mnie Violetta i wyrzuciłem ją do kosza, jak jakiegoś śmiecia? Boże... Przecież wcale tego nie chciałem! Jak niczego innego pragnąłem dzielić z nią każdy mój dzień, chciałem się z nią zestarzeć. Czułem, że Viola jest jak promienie słoneczne, dzięki którym na Ziemi może istnieć życie. To właśnie dzięki niej chciało mi się wstawać i cieszyć się każdą chwilą. Ale niestety słońce, w każdej chwili, mogą zasłonić gradowe chmury... Najgorsze jest to, że nie wydaje mi się, żeby w tym przypadku, mogło wyjść zza nich ponownie.

            Czuję się jak bohater antycznej tragedii. Ciąży nade mną jakieś fatum, a każdy wybór urasta do rangi konfliktu tragicznego. Mógłbym przybić sobie piątkę z samym Edypem...

 -Leon!

Musiała za mną biec, żeby dotrzymać mi kroku.

 -Czemu to zrobiłeś? –spytała, ciężko łapiąc powietrze.

Nie odpowiedziałem. Zatrzymałem się dopiero w parku. Podszedłem do naszej ławki i ciężko na niej usiadłem. Nasza ławka? Schowałem twarz w dłoniach. Nie ma już żadnych nas. Lara usiadła tuż obok. Popatrzyła na mnie zatroskanym wzrokiem.

 -Porozmawiaj ze mną.

Westchnąłem. W sumie dlaczego nie? Może kiedy podzielę się z kimś tym ciężarem, przestanę mieć tak potworne wyrzuty sumienia.

 -Czemu jej coś takiego powiedziałeś? –spytała łagodnie.

 -Bo ją kocham.

Zmarszczyła brwi i przez chwilę milczała.

 -Nie rozumiem.

 -Bo to wszystko nie jest takie proste. -przymknąłem oczy.

            Rano miałem niespodziewanego gościa. Odwiedził mnie Diego. Niedawno Violetta powiedziała mi, że się z nim pogodziła i zamierzają utrzymywać przyjazne stosunki. W sumie to ostro się o to pokłóciliśmy, bo wolałem, żeby raz na zawsze zniknął z jej życia. Poza tym trudno było mi uwierzyć w jego szczere intencje. Coś, może jakiś szósty zmysł, podpowiadało mi, że Diego obmyśla jakiś straszliwy plan, który doprowadzi do końca mojego związku z Violettą. Gdybym wtedy posłuchał głosu mojego instynktu i bardziej się upierał przy tym, żeby zakończyła tą znajomość, nie musiałbym jej teraz ranić. Ale nie chciałem kazać jej wybierać pomiędzy nami. Dobrze ją znam. Zawsze wszystkim daje kolejną szansę, mimo że nie wszyscy na nią zasługują. Byłoby jej cholernie przykro, gdybym postawił ją przed takim wyborem. Widziałem, że cieszyła się z tego, że się dogadali i Diego niby nie ma do niej żalu. Więc odpuściłem i zgodziłem się na to koleżeństwo, bo przecież zrobiłbym dla niej wszystko, byle tylko widzieć uśmiech na jej twarzy.

            Jednak obiecałem sobie, że będę jej pilnować i nie dopuszczę do tego, żeby znowu ją skrzywdził. No i zawiodłem... Zawiodłem na całej linii i teraz to ja musiałem ją zranić, żeby ją chronić. Jakkolwiek głupio to brzmi, tak właśnie jest. Diego przyszedł do mnie, żeby mi oznajmić, że będzie lepiej, kiedy zerwę z Violettą. Wyśmiałem go i kazałem mu się leczyć na głowę. Teraz w moim ośrodku pamięci, jak echo odbijają się jego słowa.

 -Zapamiętaj sobie to, co ci powiem, Verdas. Ona będzie albo ze mną, albo z nikim.

Pokazałem mu drzwi i powiedziałem, że ma się wynosić z mojego domu. Gdyby nie to, że dałem Violi słowo, że nic mu nie zrobię, wykopałbym go na zbity ryj i tłukł tak długo, że udławiłby się własną krwią. Pamiętam ten jego kpiący uśmieszek, który posłał mi na odchodnym.

 -Ostrzegałem cię.

Odwrócił się na pięcie i sobie poszedł.

 -Teraz już rozumiesz? –spojrzałem na Larę, która w skupieniu słuchała każdego mojego słowa.

 -Boże.. Myślisz, że to on... –zbladła i zakryła dłonią usta.

            Popłakałem się, kiedy godzinę po tym, jak Diego mnie opuścił, dostałem telefon ze szpitala. Dowiedziałem się, że ktoś potrącił Violettę. Z sercem w gardle biegłem na urazówkę. Już wyobrażałem sobie, że leży nieprzytomna, podpięta do tych wszystkich rurek i walczy o życie. Odetchnąłem z ulgą, kiedy lekarz oznajmił mi, że ma tylko potłuczone żebra i lekkie wstrząśnienie mózgu. Zacisnąłem pięści. Diego wyraźnie powiedział mi, że będzie albo z nim, albo z nikim. Nie myślałem, że posunie się do czegoś takiego, ale teraz widzę, że jest zdolny zabić ukochaną osobę, byle nie była szczęśliwa z kimś innym.

 -On jest chory psychicznie! Leon, z tym trzeba iść na policję. –Lara wstała energicznie z ławki i wyciągnęła telefon.

 -Co robisz? –chwyciłem ją za rękę.

 -Mam kolegę policjanta.

 -Nie... –zacisnąłem zęby. –Co jeśli Diego ma wspólnika? Albo kilku? Nawet jeśli go zamkną, będzie mógł kazać komuś ją...

Głośno przełknąłem ślinę. Poczułem piekące łzy pod powiekami.

 -Ale tak przecież nie może być! Wy się kochacie!

 -Ale ta miłość może ją zabić. –powiedziałem cicho.

            Umarłbym, gdyby jej się coś stało. Jeśli zerwanie z nią jest tym, co może ją ochronić, to jaki mam wybór? Wolę, żeby była z nim, ale była żywa niż...

 -Chciałbym, żeby to był sen wiesz? Obudziłbym się, trzymając ją w ramionach i ucałowałbym jej skroń, tak jak zawsze.

Pojedyncza łza spłynęła po moim policzku. Lara delikatnie starła ją kciukiem i mocno mnie przytuliła. Wtuliłem się w jej ramiona, mając nadzieję, że zabierze chociaż część tego bólu, który czuję.

 -Leon... –powiedziała przez ściśnięte gardło. –Coś wymyślimy. Poradzimy sobie. Zobaczysz.

 -Ona mnie teraz nienawidzi...

 -A ty zrobiłeś to wszystko, żeby ją uratować...

Zrobiłem to wszystko, żeby ją uratować... Nie, nie zrobiłem jeszcze wszystkiego. Zerwałem się na równe nogi i pobiegłem do niego.

            Gdy mi otworzył, na jego usta wpełzł jadowity uśmieszek.

 -Mówiłem, że...

Nie dokończył. Od mojego ciosu zachwiał się i potoczył na bok. Podszedłem do niego i chwyciłem za ubranie, prawie unosząc go nad podłogą.

 -Zabiję cię. –wycedziłem przez zęby. –Zabiję, słyszysz? Wypruję ci wszystkie flaki i rzucę szczurom na pożarcie.

Roześmiał mi się prosto w twarz.

 -Proszę bardzo. Zaręczam ci, że jeśli tylko włos spadnie mi z głowy, Violka tego pożałuje.

 -Nie odważyłbyś się.

 -Nie? Kolejny raz mam ci udowodnić, jak bardzo się mylisz?

Po ciosie w brzuch, upadł z jękiem na kolana. Kopnąłem go jeszcze na pożegnanie i splunąłem mu w twarz.

 -Jesteś nic nie znaczącą kreaturą.

 -Ale to ja z nią będę. -uśmiechnął się tryumfalnie. –Kochasz ją tak bardzo, że zrobisz wszystko, żeby nic jej się nie stało.

            Wszedłem do domu i uderzyłem pięścią w ścianę. Miał cholerną rację. Będę patrzył, jak marnuje sobie z nim życie i nic nie będę mógł z tym zrobić. Mam związane ręce. Pozostało mi wierzyć, że Violetta nie będzie aż tak naiwna, żeby do niego wrócić. Chociaż on zapewne nie omieszka wykorzystać tego, że jest teraz załamana. Pewnie zaraz do niej poleci i posłuży jej ramieniem. Będzie jej opowiadał, jaki to jestem podły i że popełniła błąd zrywając z nim. Bo przecież on nigdy nie zakpiłby z jej uczuć, prawda? On ją tylko zabije, żeby przypadkiem nie była z kimś innym! Popieprzony zasraniec!

 -Powinieneś wszystko jej opowiedzieć.

Popatrzyłem ze zdziwieniem za siebie. Lara ciągle ze mną jest? Chyba z tych wszystkich emocji, nie zauważyłem jej obecności.

 -Nie mogę jej powiedzieć. –chwyciłem ją za ramiona i lekko potrząsnąłem. –I ty też nie możesz.

Popatrzyła na mnie z miną niewiniątka.

 -Obiecaj mi, że nie będziesz się w to wtrącać. Błagam.

Zrobiła bardzo niezadowoloną minę, ale w końcu dała mi słowo.

Gdy już upewniła się, że nic sobie nie zrobię, zostawiła mnie samego i wróciła do siebie. Podszedłem do barku i wyciągnąłem butelkę Bourbona. Z każdą szklaną wypitą duszkiem, paliło mnie w przełyku, ale i tak było to dużo lepsze uczucie, niż ten ból, który odczuwałem w sercu. Ktoś tam na górze chyba się na mnie uwziął. Zawsze kiedy myślę, że wreszcie mi się udało, coś musi się popsuć.

 -Pieprzony świat! –uderzyłem pięścią w stół, wlewając w siebie kolejną porcję bursztynowej cieczy.