37.

Violetta

            Rozpadało się. W dłoni nadal ściskałam puszkę z gazem pieprzowym. Dotknęłam końcówkami palców policzek. Był nieprzyjemnie ciepły i jeszcze odczuwałam ból. Uderzył mnie. Ostatnio był agresywny, ale nigdy nie podejrzewałam, że jest zdolny podnieść na mnie rękę... Teraz nie wiem, dlaczego w ogóle z nim byłam. Wydawało mi się, że go kocham, ale uświadomiłam sobie, że wcale tak nie było. Może to zauroczenie? Może tęsknota za byciem z kimś, za świadomością, że w silnych ramionach mogę czuć się bezpieczna i kochana, popchnęła mnie w jego objęcia. Chyba w głowie wyobraziłam sobie, że Diego to Leon... I przez jakiś czas to oszustwo zdawało egzamin. Dopóki nie spotkałam znowu Leona... Nie mogę dalej udawać, że moje serce się do niego nie wyrywa, że nie pragnę, żeby mnie dotykał, całował, żeby był przy mnie, pytał, czy wszystko jest w porządku i przytulał, kiedy mam gorszy dzień. Tylko czy jest jeszcze jakaś szansa, żeby znowu być ze sobą?

Usiadłam na ławce i wystawiłam twarz na zimne krople deszczu. Miałam nadzieję, że spłukają ze mnie wspomnienia tego, co się przed chwilą wydarzyło. Chciało mi się krzyczeć. Czy można być bardziej głupią? Leon nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Dobrowolnie, w pełni świadoma tego, co robię, zrezygnowałam z miłości. Jedynej i prawdziwej miłości. Trzymałam ją w garści i pozwoliłam, żeby mi się wyślizgnęła. Brawo Violetta! Dobra robota! Ścisnęłam grzbiet nosa palcami. Potrzebuję doktora Emmetta Brown’a i jego wehikułu czasu. Potrzebuję się przenieść do przeszłości, do momentu, gdy siedziałam z Leonem na ławce i mówiłam mu, że jest dla nas za wcześnie. Potrzebuję zaczarowanej gumki, która wymaże te idiotyczne słowa i magicznego ołówka, który zastąpi je tymi, które powinny wtedy paść. Kocham cię całym sercem, całą duszą i chcę być tylko z tobą. To mu powinnam powiedzieć. Dlaczego wtedy tego nie zrobiłam? Bo wydawało mi się, że miłość to jakaś bajka, że jak księżniczka spotka swojego księcia, to będą szczęśliwi do końca swoich dni... A ja ze swoim księciem się kłóciłam... Nieraz raniliśmy się i nie mogliśmy dojść do porozumienia... I to wydawało mi się niewłaściwe, bo moje wyobrażenie o związku opierało się na bajkach dla dzieci. Dlaczego wtedy nie wiedziałam, że miłość to nie tylko piękne chwile, ale i te złe? I to właśnie te drugie, gorsze i to, że mimo wszystko udaje nam się je przetrwać, jest istotą uczucia. Bo przecież nie jest sztuką być z kimś, kiedy wszystko gra. Chodzi o to, żeby być z kimś, mimo wszystko... A ja odrzuciłam kochające serce, bo się wystraszyłam nieporozumień. Gwałtownie wstałam z ławki i ruszyłam przed siebie, olśniona tym spostrzeżeniem.

Nie wiem dlaczego do niego poszłam. Chyba chciałam wiedzieć, czy da mi szansę. Jeszcze jedną szansę... Czy pozwoli mi naprawić błąd, który tyle go kosztował. Po tym jak zapukałam do drzwi, uświadomiłam sobie, że muszę wyglądać okropnie. Przemoczone ciuchy,  pozlepiane, mokre włosy, rozmazany makijaż... Jęknęłam... Trzeba było wrócić najpierw do domu i się ogarnąć! Chciałam się wycofać, ale drzwi się otworzyły...

 -Violetta? –spojrzał na mnie zaskoczony.

 -Cześć... Mogę wejść? –patrzyłam pod nogi.

 -No tak... Proszę... –zrobił mi miejsce i wpuścił do środka.

W domu było cieplutko i przytulnie za sprawą ognia, który palił się w kominku. Identyczne ciepło odczuwałam w sercu, kiedy tylko on był blisko. Tak jak teraz... Delikatnie położył dłoń na moim ramieniu i odwrócił mnie do siebie. Popatrzyłam mu prosto w oczy i zauważyłam, że jego źrenice się rozszerzyły.

 -On ci to zrobił? –musnął palcami mój zaczerwieniony policzek.

 -Pokłóciliśmy się...

Zacisnął powieki. Gdy je otworzył, jego oczy miotały gniewne błyski.

 -Zabiję drania. –powiedział niemal szeptem.

 -To już nie ważne...

 -Jak to nie wa...

 -Zerwałam z nim. –oznajmiłam szybko.

Zmarszczył brwi. Widziałam, że bije się z myślami. Chyba chciał o coś zapytać, ale nie był pewien czy powinien. Nie ma na co czekać. Raz kozie śmierć...

 -Zerwałam, bo cię kocham...

Chciałam, żeby mój głos zabrzmiał pewnie, ale jak na złość drżał, jak osika. Leon milczał. Napięta do granic możliwości, czekałam, aż coś mi odpowie, ale wcale się do tego nie kwapił. Stał niczym słup soli i się nie odzywał. Nerwowo zaczęłam przestępować z nogi na nogę...

 -Powiedz coś... –nie wytrzymałam.

 -Powinnaś się wysuszyć. Przeziębisz się.

Wstrzymałam oddech. Nie o taką odpowiedź mi chodziło...

 -Przyniosę ci jakiś szlafrok.

 -Nie chcę, żadnego szlafroka! Powiedziałam ci, że cię kocham. Powiem więcej. To, co się wydarzyło siedem lat temu było kompletną głupotą! Byłam idiotką. Na własne życzenie cię straciłam... A przecież jesteś miłością mojego życia. Leon proszę... –głos mi się załamał.

 -Proszę, daj mi szansę... Zrobię wszystko... Wszystko!

Byłam bliska płaczu. Tak bardzo chciałam, żeby się zgodził. Patrzył na mnie w skupieniu. Jeszcze trochę i oszaleję! Niech coś powie... Błagam...

 -Violetto... –podszedł do mnie i pocałował w czoło. –Ja też cię kocham. Nigdy nie przestałem...

Łzy mimowolnie zaczęły mi spływać po policzkach. Kocha mnie! Leon zaczął scałowywać słone krople z mojej twarzy. Zaczęłam się śmiać i zarzuciłam mu ręce na szyję. Poszukałam jego ust i pocałowałam, przelewając w to całe moje uczucie. Poczułam, że się uśmiecha.

 -Powiedz to jeszcze raz. –poprosiłam.

 -Kocham cię. –cmoknął mnie w prawy policzek. –Kocham. –w lewy. –Kocham. –w nosek.

Kiedy nasze wargi ponownie się spotkały, zadrżałam. Jego pocałunki doprowadzały mnie do obłędu. Tak cudownie smakował... Mogłabym całować się z nim godzinami.

 -Powinnaś zdjąć te mokre ciuchy. –powiedział z uśmiechem, lekko się ode mnie odsuwając.

Uniosłam ręce do góry, prosząc go tym gestem o pomoc. Uniósł jedną brew i przez chwilę się wahał. Potem chwycił rąbek mojej sukienki i ściągnął mi ją przez głowę. Popatrzył na mnie z zachwytem.

 -Jesteś piękna.

W jego oczach odbijało się pożądanie i coś jeszcze... Tym czymś była bezgraniczna miłość.

Serce zabiło mi mocniej, kiedy wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni. Tak bardzo go potrzebowałam. Delikatnie położył mnie na łóżku i miękko pocałował. Chciałam go przyciągnąć bliżej, ale mnie powstrzymał. Kiedy przestał mnie całować, skrzywiłam się. Zaśmiał się cicho i zaczął mi się uważnie przyglądać. Zarumieniłam się.

 -Mówiłem ci już, że jesteś piękna?

 -Przed chwilą!

Przejechał palcami po każdej krzywiźnie mojego ciała. To jak mnie dotykał, całował, jak kochał się ze mną, było czymś niezwykłym. Nie spieszył się. Chciał mi pokazać, że to ja jestem tutaj najważniejsza. Z namaszczeniem całował każdy skrawek mojego ciała. Całkowicie się mu poddałam. Byłam w jego rękach, jak modelina. Mógł ze mną zrobić praktycznie wszystko. Bezgranicznie mu ufałam. Przy nikim, poza nim, nie czułam się tak kochana i spełniona.

            Zasnął z głową ułożoną na mojej klatce piersiowej. Rękę przełożył sobie przez moją talię. Głaskałam go lekko po włosach. Czy kiedykolwiek byłam bardziej szczęśliwa? Wątpię. Nie potrzebowałam niczego, kiedy był blisko. Przy nim czułam, że posiadam wszystko, co jest mi w życiu potrzebne. Nie mogłam do końca uwierzyć, że los okazał się dla mnie tak łaskawy... Że mimo popełnionych błędów, mogę być z Leonem. Zdaję sobie sprawę z tego, że na niego nie zasłużyłam... I wcale bym się nie zdziwiła, gdyby mnie znienawidził i nie chciał znać. Fakt, że kochał mnie mimo wszystko, jeszcze bardziej pogłębiał moje uczucia do niego. Jest najwspanialszym człowiekiem na ziemi. I jest mój! Przytuliłam policzek do jego włosów i zaczęłam cicho nucić.

Nie opuszczaj mnie...

Każda moja łza

Szepcze, że co złe

Się zapomnieć da.

Zapomnijmy ten

Utracony czas,

Co oddalał nas,

Co zabijał nas...

Teraz musi być już dobrze. Wierzę, że nam się uda. Pokonamy wszystkie trudności, bo mamy siebie.