35

Tomas

            Odbierz, odbierz, odbierz... Już chyba czwarty raz wita mnie poczta głosowa. W przypływie gniewu rzuciłem telefonem w sofę. Patrzyłem jak odbija się od oparcia i z hukiem ląduje w częściach na podłodze. Szybko do niego podbiegłem i zacząłem składać. Usiadłem na sofie i kolejny raz wybrałem ten sam numer.

 -Słucham?

O mało się nie roześmiałem, słysząc jego głos.

 -No nareszcie! Dlaczego nie obierasz?

 -Byłem zajęty...

 -Ciekawe czym?

 -Chcesz coś?

 -Jesteś u siebie? Będę za jakieś pół godziny.

 -Ale...

 -Przyniosę Quilmes.

Zawahał się.

 -Cristal czy Bock?

 -Bock.

 -Czekam.

            Musiałem się po prostu komuś wygadać. Kompletnie nie wiedziałem, co robić i chciałem, żeby ktoś mi powiedział. Wiem, że to tak nie działa, bo przecież to moje życie i to ja podejmuję decyzje, i dokonuję wyborów, ale potrzebowałem rady. Odkąd powiedziałem Francesce, że ją kocham, zaczęła trzymać mnie na dystans. Niby jest ok., uśmiecha się jak kiedyś i prowadzi ze mną niezobowiązujące rozmowy, ale trzyma się z daleka. Zauważyłem, że unika fizycznego kontaktu. Tymczasem ja chciałbym ją wziąć w ramiona i całować po tej włoskiej twarzyczce. Chciałbym, żeby została moją żoną. Wyobraźnia podsyłała mi obrazki, na których budujemy wspólnie nasz dom, jesteśmy w ogrodzie i patrzymy na nasze dzieci, które pluskają się w niedużym basenie, czy też siedzimy przy kominku, jako starcy i przyglądamy się sobie z tą samą miłością, ciągle widoczną w naszych oczach. Tak bardzo pragnąłem stabilizacji, poważnego związku, rodziny. I chciałem tego wszystkiego z Fran. Tylko nie mam pojęcia, jak ją przekonać, że to, co do niej czuję jest prawdziwe.

            Opowiedziałem wszystko Leonowi. Słuchał mnie uważnie i co jakiś czas popijał piwo.

 -Ona się boi, Tomas.

 -Boi? Niby czego?

 -Już raz była zaręczona. –przypomniał mi. –Z tobą już też była i trochę wam nie wyszło.

Miał rację. Nie może mnie to dziwić, że nie chce się za bardzo angażować, tym bardziej, gdy nie jest pewna moich uczuć. Żebym tylko znalazł sposób, żeby jej pokazać, jak bardzo mi na niej zależy... Podparłem głowę rękoma i zacząłem wpatrywać się w dywan. Muszę coś wymyślić. W końcu od tego zależy moje szczęście.

 -Zrób to, co umiesz najlepiej. –powiedział nagle Leon. –Napisz dla niej piosenkę.

Piosenka! Czemu wcześniej na to nie wpadłem. Uśmiechnąłem się szeroko do Leona. Czyż on nie jest genialny?

 -Stary dzięki! To wspaniały pomysł.

Leon pokiwał głową i zrobił minę pod tytułem „ja zawsze mam świetne pomysły”.

 -Normalnie kocham cię! –już miałem mu się rzucić na szyję, ale powstrzymał mnie ręką.

 -Tylko bez takich. –uśmiechnął się i dopił piwo.

            Szybko pobiegłem do domu i zabrałem się do pisania. Przelewałem na papier wszystkie moje uczucia. Nie było to trudne. Słowa, które chciałem powiedzieć, układały się w sensowną całość. Mam nadzieję, że jej się spodoba i w końcu wpuści mnie do swojego serca. Chciałem, żeby wiedziała, że do nikogo innego nie czułem tak wielkiej miłości, że jest sensem mojego życia.

 -Co to robisz? –spytała Agus, zaglądając mi przez ramię.

 -Piszę piosenkę dla Fran.

 -Pokaż.

Wyrwała mi kartki, zanim zaprotestowałem. Czytała w skupieniu tekst, co jakiś czas marszcząc brwi. Patrzyłem na nią niepewnie. Było mi trochę głupio, że młodsza kuzynka czyta moje wyznanie miłosne... Wsadziłem ręce do tylnych kieszeni i czekałem, aż coś powie. Niby nie powinno mnie to obchodzić, bo każde słowo, które napisałem, płynęło z głębi mojego serca, ale z jakiegoś powodu chciałem, żeby jej się podobało. W sumie chyba wszystkie kobiety są podobne. Lecą na takie rzeczy, więc jeśli jednej się spodoba, drugiej zapewne też. Francesca ma raczej romantyczną duszę, więc powinna się zachwycić. Uparcie wmawiałem sobie, że właśnie tak będzie. Nie chciałem dopuścić do siebie innej myśli. Chyba bym umarł, gdyby mi powiedziała, że nie chce mnie w swoim życiu. Nie mogę zapomnieć, jej powiedzieć, że bez względu na uczucia, które do niej żywię, chcę żebyśmy byli przyjaciółmi.

 -Świetna. Masz już melodię? –spytała.

Wypuściłem głośno powietrze. Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że je wstrzymuję.

 -Jeszcze nie.

 -Trzymaj. –oddała mi kartki. –Idę po gitarę.

Pomogła mi ułożyć melodię. Teraz nie zostało mi nic innego, jak zaśpiewać ją jutro Fran.

 -Będzie super. –Agus poklepała mnie po plecach.

Taką mam nadzieję.

            Wszystkie miejsca w RestoBand były zajęte. Wziąłem gitarę i powoli wszedłem na scenę. Usiadłem na krzesełku i rozejrzałem się po sali. Oprócz klientów baru byli tutaj wszyscy moi przyjaciele. Widziałem, jak Violetta posyła mi zachęcający uśmiech, Leona, który uniósł kciuk do góry na znak, że będzie ok., Agus trzymającą mocno kciuki. Byli też Gabriel i Camila. Przeniosłem wzrok na najważniejszą osobę w moim życiu. Zbierała właśnie zamówienie. Odetchnąłem głęboko i chwyciłem mikrofon.

 -Proszę państwa...

Pisk, który się wydobył przy tych słowach ogłuszył wszystkich, aż się skrzywili. Świetnie się zaczyna. Kątem oka dostrzegłem Lucę, który zaczął coś majstrować przy kablach. Po chwili skinął głową, że wszystko jest już w porządku. Zacząłem jeszcze raz.

 -Proszę państwa. –tym razem mikrofon działał bez zarzutu. –Chciałem zadedykować tę piosenkę osobie, która jest dla mnie niesamowicie ważna. Mam nadzieję, że dzięki niej zrozumie jak bardzo. Francesca... To dla ciebie.

Powoli odwróciła się w moją stronę. Popatrzyłem jej prosto w oczy i zacząłem grać.

Oto nowy ja,

Odkąd zjawiłaś się

Nie ma mnie bez Ciebie,

Znalazłem życia sens.

Oto nowy ja,

Wpatrzony w Twoje sny,

Gdy oddychasz lekko,

Po prostu chcę tu być.

To najśliniejsza więź,

Na zawsze łączy już,

Kto nie zaznał jej,

Nie zrozumie tego piękna.

Nie kochałem nigdy tak,

Nie kochałem tak, jak Ciebie,

Bo jesteś częścią mnie, wiem.

Nie kochałem nigdy tak,

Nie kochałem tak jak Ciebie,

Ty jesteś lepszą częścią mnie.

            Usłyszałem głośne brawa i okrzyki zachwytu, ale nie spuszczałem wzroku z Francesci. Stała przez chwilę nieruchomo, a potem powoli zaczęła wchodzić na scenę. Wstałem i odstawiłem na bok gitarę. Serce tłukło mi się niemiłosiernie i zaschło mi w gardle. Chciałem wiedzieć, co ma mi do powiedzenia, ale się tego bałem. Stanęła przede mną z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Poczułem, że cały lokal wstrzymał oddech razem ze mną. Wszyscy czekali. A ja najbardziej. Po chwili, która wydawała mi się wiecznością, uśmiechnęła się do mnie promiennie i rzuciła na szyję.

 -Dziękuję. –zapiszczała mi do ucha. –To było niesamowite.

Przytuliłem ją mocno, a potem odchyliłem się, żeby ją pocałować. Nie opierała się. Objęła moją twarz i oddała pocałunek.