36.

Diego

            Nie mogła po mnie przyjechać, bo miała coś ważnego do zrobienia w Studio21. Oczywiście, jak to bywało ostatnio, wszystko było ważniejsze ode mnie. Co z tego, że nie widzieliśmy się długi czas, bo nie było mnie w kraju? Średnio ją to obeszło. Miałem jakieś dziwne przeczucie, że nasz związek zaczyna się rozsypywać. Nie wydaje się, żeby jej zależało tak, jak na początku. Mam tylko nadzieję, że nie ma zamiaru ze mną zerwać. Nieźle bym się wkurzył. W ogóle nie ma takiej opcji, że się ode mnie uwolni. Nie mogę do tego dopuścić. Już teraz wiedziałem, że jestem w stanie zrobić wszystko, dosłownie wszystko, byle tylko była ze mną do końca życia. Jest moja i zawsze będzie. Nie wyobrażam sobie, żeby było inaczej... Może powinienem być bardziej romantyczny? Albo wziąć ją na litość? Tak... To nie byłoby takie głupie. Zawsze miała złote serce dla wszystkich. Nawet dla Ludmiły, która robiła wszystko, żeby ją zniszczyć. Walne jej gadkę, że ją straszliwie kocham, że tęskniłem. W ogóle chyba już najwyższy czas, żeby kupić jej pierścionek zaręczynowy. Kiedy zostanie moją żoną, będzie się musiała całkowicie podporządkować. Przestanie chodzić do tego głupiego Studio. Kupię jej nowe pianino i zaproponuję, żeby udzielała prywatnych lekcji w domu. I wyjedziemy z Buenos Aires. Jak najdalej. Żeby w końcu uwolnić ją od tego wypicowanego lalusia.

            Skoro Violetta nie znalazła chwili czasu, żeby się ze mną spotkać, postanowiłem załatwić inną sprawę. Zatrzymałem samochód w umówionym miejscu. Chwilę czekałem, zanim usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi. Łysy mężczyzna ciężko usiadł na fotelu pasażera i wręczył mi odrapaną teczkę, którą najprawdopodobniej zalał kiedyś kawą lub jakąś inną, brązową cieczą. W zamian dałem mu kopertę z wyliczoną kwotą pieniędzy, które byłem mu winny za przysługę. Przeliczył szybko kasę i uśmiechnął się, pokazując pożółkłe zęby.

 -Interesy z panem to sama przyjemność. –powiedział.

Skinąłem tylko głową. Swoją drogą nieźle mnie oskubał. Dobrze, że ostatnio udało mi się podpisać nowy kontrakt i wpadła mi do kieszeni niezła sumka. Popatrzyłem na niego zniecierpliwiony. Chciałem, żeby sobie poszedł jak najszybciej. Straszliwie ciekawiła mnie zawartość teczki, ale uznałem, że samochód nie jest najlepszym miejscem do jej sprawdzenia. Gdy tylko opuścił wnętrze mojego czarnego Volvo C70, ruszyłem z piskiem opon i pojechałem prosto do domu.

            Rzuciłem teczkę na stół i podszedłem do barku. Nalałem sobie szklaneczkę whisky i usiadłem na krześle. Zobaczymy, jak moja dziewczyna radziła sobie beze mnie. Zacząłem przeglądać zdjęcia, które zrobił prywatny detektyw. Viola z Camilą i Francescą, z Tomasem w Resto, z Pablo, z uczniami przed Studio, na koncercie Camili. Swoją drogą to bardzo kiepskie zdjęcie. W ogóle jej tam nie widzę, no ale pewnie ten, pożal się Boże, detektyw nie był w stanie przepchnąć się przez ten tłum rozhisteryzowanych fanów. Doprawdy nie wiem czemu się tak zachwycają tą całą Torres... Oglądałem kolejne zdjęcia i powoli zaczynałem się odprężać. Przejrzałem już chyba setkę fotek i na żadnym nie było Leona. To bardzo dobry znak. Widocznie moje przypuszczenia były błędne. To, co między nimi kiedyś było, nie ma teraz żadnego znaczenia. Teraz czas na raport. Ciekawe, co takiego opisał. Ponownie zajrzałem do teczki. Moją uwagę przykuła bordowa koperta, której wcześniej nie zauważyłem. Szybko ją otworzyłem. Na stół wysypały się nowe zdjęcia. Violetta jeździ na motorze? Patrzyłem zdziwiony na fotografie. Zaczęło się we mnie gotować. Jeździ... I to z kim! Drżącymi z gniewu rękami zacząłem przerzucać kolejne zdjęcia, aż w końcu trafiłem na ich pocałunek. Z furią chwyciłem za szklankę i duszkiem wypiłem znajdujący się w niej alkohol. Jak ona śmiała, tak ze mnie zadrwić? Już się nie mogę doczekać jej tłumaczenia. Oby było naprawdę dobre, bo inaczej nie wiem, co jej zrobię. Jeszcze raz popatrzyłem na zdjęcie. Miałem ochotę je podpalić, ale nie mogłem. Jeszcze nie teraz. Rzuciłem pustą szklankę o ścianę. Patrzyłem, jak rozbija się w drobny mak i wyobrażałem sobie, że to głowa Verdasa. Chwyciłem za telefon i wybrałem jej numer.

 -Tak?

 -Gdzie jesteś?

 -W Studio.

 -Zabieraj się, zaraz tam będę.

 -Nie mogę, mam zajęcia.

 -Nic mnie to nie obchodzi! -warknąłem i nie czekając na jej odpowiedź, rozłączyłem się.

            Wpadłem do szkoły i od razu ją zauważyłem. Stała ze skrzyżowanymi na piersi rękami i patrzyła na mnie z dezaprobatą.

 -Violetta! –uśmiechnąłem się ironicznie. –A gdzie nasz kochany Leon? W końcu też tutaj pracuje.

Usłyszałem, jak głośno wciąga powietrze.

 -Diego, wytłumaczę ci...

 -No ja myślę.

Chwyciłem ją za ramię i wywlokłem ze Studio. Kiedy jechaliśmy w stronę jej mieszkania, zaczęła się tłumaczyć.

 -Nie chciałam ci mówić, bo wiedziałam, że się wściekniesz... –starała się mówić spokojnie. ‑...i zabronisz mi tam pracować.

 -I według ciebie, nie powinienem mieć powodów do zazdrości?

 -No nie...

 -Nie?

Zatrzymałem się gwałtownie na poboczu.

 -To może mi TO wytłumaczysz?

Rzuciłem jej na kolana zdjęcie, na którym całuje się z Leonem. Pobladła.

 -Skąd to masz? –spytała drżącym głosem.

 -Czy to ważne? Dlaczego to zrobiłaś?! –krzyczałem.

Chwyciłem jej podbródek i siłą zmusiłem do popatrzenia na mnie. Miała łzy w oczach. Naprawdę myśli, że mnie to wzruszy?

 -Pytałem o coś. –powiedziałem przez zęby.

 -Bo go kocham i nigdy nie powinnam zostawiać.

Uderzyłem ją w twarz. Powiedziała mi prosto w oczy, że go kocha. Myślałem, że ją zabiję. Albo jego... Nie obchodzi mnie to, że może byłaby z nim szczęśliwa. Nie dopuszczę do tego, żeby się zeszli. Zauważyłem, że strach w jej oczach zmienił się w nienawiść. Odwróciła się i chciała wyjść z samochodu, ale zablokowałem drzwi.

 -Jeśli myślisz, że uda ci się, tak po prostu stąd wyjść, to się grubo mylisz. –syknąłem.

 -Puść mnie! Czego jeszcze chcesz? Z nami koniec!

Prychnąłem. Koniec? Jaki koniec? Nie pozwolę jej być z kimś innym.

 -Myślisz, że będzie cię chciał po tym, co mu zrobiłaś? –wyśmiałem ją.

 -Nie twój interes.

 -Właśnie, że mój!

Zaczęliśmy się szarpać. Próbowała odblokować drzwi, ale jej to udaremniałem. Gorączkowo zaczęła szukać czegoś w torebce. Poczułem nagle lekką mgiełkę na twarzy, a potem okropne pieczenie w oczach. Byłem zdezorientowany, nie wiedziałem, co się stało. Przecierałem oczy, żeby pozbyć się uciążliwego pieczenia, ale nie pomagało, wręcz przeciwnie, było jeszcze gorzej. Zaczęły mi lecieć łzy i miałem problemy z oddychaniem. Skóra też mnie niemiłosiernie piekła, jakby ktoś przykładał mi do niej iskry. Violetta wykorzystała sytuację i szybko odblokowała drzwi. Usłyszałem głośne trzaśnięcie. Krople deszczu zaczęły uderzać o dach samochodu. Zakląłem pod nosem. Nie zostawię tak tego. Cholera, ale piecze!