33.

Gabriel

            Otworzyłem drzwi i uśmiechnąłem się szeroko. Nie spodziewałem się, że dzisiaj przyjdzie, ale jej widok bardzo mnie ucieszył. W ogóle ostatnio często gości w moich myślach. Zaszyła się gdzieś w zakamarkach mojego umysłu i co jakiś czas wyłazi, żeby dać o sobie znać. Jestem na siebie na maksa wkurzony, bo pozwalam jej zakorzeniać się w moim świecie, a nie chcę jej zranić. Nie chcę jej łez. Nie chcę jej bezsilności. Nie chcę jej złamać serca. A na pewno to zrobię. Tak, jestem pieprzonym egoistą i tylko ze względu na własną przyjemność, nie urwałem z nią kontaktu, chociaż powinienem. Powinienem to zrobić po tym, jak mi powiedziała, że się zakochała. Przecież nie mogę jej dać tego, czego oczekuje i dobrze o tym wie. Ubzdurała sobie, że zostanę jej mężem i myśli, że jej się to uda. Niedoczekanie. Jednak to wszystko nie zmienia faktu, że lubię z nią przebywać. Lubię kiedy jest blisko mnie. I to też zaczyna mnie powoli irytować. Za dużo jej w moim życiu, ale najgorsze w tym wszystkim jest to, że cholernie mnie to kręci.

 -Pan Gabriel Fernandez? –spytała zalotnie.

 -Tak, w czym mogę pani służyć? –zacząłem grać w jej grę.

 -Zamawiał pan kiedyś prywatny koncert.

Zaśmiałem się. Minęło już sporo czasu od tamtego telefonu. Nie myślałem, że będzie to jeszcze pamiętać. Spojrzałem na nią. Jej uśmiech stał się szeroki i promienny. Zaprosiłem ją do środka i usiadłem wygodnie na kanapie.

            Nie przypominam sobie, żeby ktoś śpiewał specjalnie dla mnie. No może poza mamą, która co noc nuciła mi do snu kołysanki. Obserwowałem, jak Camila podłącza do gniazdka boombox, który przyniosła ze sobą. Z różowego opakowania wyciągnęła jakąś płytę, którą włączyła. Gdy popłynęły z niej pierwsze dźwięki, odwróciła się do mnie i zaczęła śpiewać.

Te has pasado el tiempo,

sin darte cuenta,

que tines a mis ojos quemándote.

Que tienes a mi boca,

esperando alerta.

Y toda esta locura besándote.

Yo te doy la llave de mis caderas,

para que tu entres sin preguntar,

para que te ahogues,

entre mis piernas,

poder atraparte,

y que no puedas escapar.

            Przyglądam się temu całemu przedstawieniu i nie mogę wyjść z podziwu. Niewątpliwie jest ucieleśnieniem wszystkich męskich fantazji. Moich na pewno. Skrzywiłem się na samą myśl, że ktoś inny również może jej pragnąć. Robiło mi się niedobrze, gdy wyobraziłem sobie, że ktoś inny ją dotyka... Nagle zamilkła. Przestała śpiewać. Lekko przechyliła głowę i spojrzała na mnie pytająco.

 -Nie podoba ci się?

 -Czemu miałoby mi się nie podobać? –spytałem.

 -Skrzywiłeś się w pewnym momencie.

Obserwowała mnie bacznie przez cały czas, a ja myślałem, że wczuła się w piosenkę tak bardzo, że rzeczywistość, która ją otaczała, przestała mieć jakiekolwiek znaczenie. Rozsiadłem się wygodniej na kanapie i popatrzyłem w okno. Co mam jej powiedzieć? Prawdę...

 -Myślałem o tym, że ktoś inny też może cię pragnąć. –przeniosłem wzrok na jej twarz. –I nie spodobało mi się to.

 -Też? To znaczy, że mnie pragniesz? –zauważyłem figlarny błysk w jej oku.

Wywróciłem oczami. Odkąd tutaj weszła rozbieram ją wzrokiem i cudem powstrzymuję się przed ślinieniem, żeby zachować jakieś resztki godności, a ona zadaje mi takie pytania. Chyba oszaleję...

 -Oczywiście, że cię pragnę. –odparłem prosto. –Przecież jestem facetem z krwi i kości. Jak mógłbym cię nie pożądać?

            Wydawało mi się, że czas nagle zwolnił. Camila powoli podeszła i usiadła na mnie okrakiem. Objęła mnie za szyję i lekko przygryzła moją dolną wargę. Wstrzymałem oddech.

 -To mnie weź... –szepnęła i gwałtownie wpiła się w moje usta.

Całowała mnie zachłannie. Zanurzyłem place w jej rudych włosach i przyciągnąłem jeszcze bliżej, o ile to było w ogóle możliwe. Miała usta stworzone do całowania. Poczułem miły skurcz w lędźwiach. Niecierpliwymi rękami zaczęła mi ściągać koszulę.

 -Może powinniśmy przejść do sypialny... –powiedziałem urywanym głosem, kiedy oderwała się na chwilę od moich ust, żeby całować linię mojej żuchwy.

 -Nie. Chcę tu. Teraz. –mówiła między pocałunkami.

Zakręciło mi się w głowie. Żadna kobieta tak na mnie nie działała. Byłem nią po prostu odurzony. Mruczała z rozkoszy, kiedy dotykałem jej nagiego ciała. Nie mogłem sobie tego lepiej wymarzyć. Było pożądliwie, bez opamiętania. Zatraciłem się w tej chwili. To niesamowite, jak jej ciało pasowało do mojego. Poczułem się spełniony i szczęśliwy. Objąłem ją mocno i poczułem jak lekko drży. Uśmiechnąłem się z zadowoleniem.

 -To było... –zaczęła wtulając się w moją klatkę piersiową.

 -Tak, wiem. Wspaniałe.

Poczułem jak się uśmiecha.

            Obudziłem się rano i pierwszym, co zobaczyłem była jej twarz, przysłonięta przez niesforne rude włosy. Starając się jej nie obudzić, delikatnie je odgarnąłem. Wsłuchiwałem się w jej miarowy oddech i myślałem, że nie potrzebuję już niczego więcej... Donde ira? To czyste szaleństwo. Obrałem bardzo zły kierunek i koniecznie muszę z niego zawrócić. Miałem się właśnie podnosić, kiedy Camila się przebudziła. Posłała mi czarujący uśmiech, a moje serce zamarło.

 -Gabe? –powiedziała zachrypniętym głosem.

 -Hmm?

Przytuliła się do mnie mocno. Leżeliśmy tak dłuższą chwilę, nic nie mówiąc. Zacząłem bawić się jej włosami. Nigdy nie potrzebowałem takiego rodzaju czułości. Z żadną inną kobietą nie przytulałem się po seksie. Gabe, ogarnij się. Nie mogę... No cholera nie mogę, kiedy patrzy na mnie tymi  ciemnymi oczami i słodko się szczerzy.

 -Kocham cię. –musnęła mnie lekko ustami.

 -Ja ciebie...

Zamarłem. Przed chwilą prawie jej powiedziałem, że też ją kocham. Wzdrygnąłem się. Chyba zgłupiałem do reszty. To całe pożądanie wypaliło mi do reszty szare komórki. Camila szturchnęła mnie łokciem. Spojrzałem na nią nieprzytomnie. No tak... wypadałoby dokończyć zaczęte zdanie.

 -Ja ciebie na hot-dogi zabrać teraz muszę.

Taa... Mistrz Yoda byłby ze mnie dumny... Ale co jej miałem powiedzieć? Zaniosła się śmiechem. Przeturlała się na mnie i wycisnęła na moich ustach głośny pocałunek.

 -To chodźmy.

            Jakoś nie miałem apetytu. Nie opuszczało mnie wrażenie, że coś zaczyna się wymykać spod mojej kontroli i nie mam za bardzo na to wpływu. Patrzyłem na nią i chciało  mi się wyć. Poruszyła we mnie tę cząstkę, która była bardzo dokładnie zamieciona pod dywan pożądania. Powinienem przystopować. Przestać się z nią spotykać. Zrobić sobie od niej detoks. Powinienem, ale czy właśnie tego chciałem?