31.

Agus

            Poparzyłam sobie język gorącą kawą. Siedziałyśmy z Glorią i łapałyśmy ostatnie w tym tygodniu promienie słońca, które przyjemnie muskały nasze twarze. Od jutra, jak zapowiadali meteorolodzy, miało się ochłodzić. Moja przyjaciółka cały czas gadała o przedstawieniu, które odniosło wielki sukces, i o moim pocałunku z Philipem. Była nim tak bardzo podekscytowana, że przez chwilę wydawało mi się, że to ją pocałował, a nie mnie.

 -Byliście tacy autentyczni! –objęła mnie ramieniem. –Tacy śliczni, tacy zakochani!

 -Chyba trochę przesadzasz...

 -A skąd! Mówię ci, powinniście być razem!

 -Przecież ja go nie lubię. –odparłam nie do końca z prawdą.

 Popatrzyła na mnie uważnie.

 -Nie lubisz? Wydawało mi się, że ostatnio się do siebie zbliżyliście.

Ach ta Gloria... Zawsze widzi za dużo i dopowiada sobie do tego swoją własną historię. No, ale muszę przyznać, że ostatnio lepiej się z nim dogaduję. Nie jest już taki arogancki i w sumie to miło mi się spędza czas w jego towarzystwie...

 -Może i nie skaczemy już sobie do oczu, ale to nic nie znaczy.

 -Ale ten pocałunek...

 -Ten pocałunek był tylko i wyłącznie pod publikę. Spójrz jak sama się nim zachwycasz. Wszyscy, którzy przyszli, zachowali się podobnie.

            Gloria posmutniała. Widać było, że strasznie jej zależy na tym, żebym się zeszła z Philipem. Przecież to niemożliwe. Widziałam, jak inne dziewczyny na niego patrzą. Jak się rumienią, gdy do którejś się uśmiechnie. Słyszałam, jak szeptały sobie w szkolnej łazience, jaki to jest wspaniały i ile by dały, żeby z nim być. Mógłby mieć każdą, której zapragnie. I mógłby je zmieniać jak skarpetki, gdyby się znudził. Mógłby... W sumie to nie widziałam go z żadną dziewczyną. Może nie był takim podrywaczem, na jakiego wygląda, albo żadna z uczących się tutaj nie przypadła mu do gustu, albo woli się spotykać z kimś spoza Studio. A może po prostu za dużo o nim myślę... To wszystko przez ten pocałunek... Długo nie chciałam się przyznać sama przed sobą, że poczułam coś, czego nie potrafiłam jeszcze zdefiniować. Gdy delikatnie złączył swoje usta z moimi, poczułam przyjemne mrowienie na wargach. Cała ta sytuacja bardzo mnie zaskoczyła. Nigdy wcześniej nie czułam czegoś takiego. To było coś więcej niż przyjemne ciarki na plecach, które zawsze dostawałam zatapiając się w dźwiękach skrzypiec. To było coś, przez co moje serce gwałtownie przyspieszyło... Ale, za nic w świecie, się do tego nie przyznam.

 -Dobrze całuje?

 -Gloria! –roześmiałam się i szturchnęłam ją w żebra.

 -No co? Byłam ciekawa...

 -Chyba dobrze. Nie mam do czego porównać. –podniosłam się ze schodów i na nią popatrzyłam.

 -Ach... –złożyła ręce jak do modlitwy. –Pierwszy pocałunek. Na deskach teatru. Przy pięknej muzyce i idealnym oświetleniu. Jakież to romantyczne!

Przewróciłam oczami. Moja przyjaciółka urodziła się o jakieś dwa wieki za późno.

            Prasując koszulę Tomasa, zastanawiałam się, czy mogłabym się zakochać w Philipie. I czy w ogóle, w moim wieku, możliwa jest taka prawdziwa miłość. Nie taka jak na kartkach Harlequin'a, ani w bajkach Disney’a, tylko taka, w której patrzy się na drugą osobę i wie, że to właśnie z nią chce się zestarzeć. Taka, w której kocha się nie za coś, ale pomimo czegoś. Przycisnęłam palcami powieki. Co ja mogę wiedzieć o miłości, jeżeli moją jedyną były od zawsze skrzypce? Postanowiłam się skupić na prasowaniu. Ostatnio stanowczo za dużo myśli krążyło po mojej głowie. I to takich, które nie szczególnie  mi się podobały.

            Z pokoju obok dobiegł mnie dźwięk mojej komórki. Pobiegłam tam i chwyciłam telefon do ręki. Philip. Ten to ma wyczucie. Ciekawe czego chce tym razem. Ostatnio, kiedy dzwonił, prosił mnie o pomoc w kupnie prezentu na urodziny mamy. Obeszliśmy chyba wszystkie możliwe sklepy w mieście, tylko po to, żeby później wrócić do pierwszego i kupić apaszkę, która od razu wpadła mi w oko, ale jemu niestety nie. Kiedy mu to wypomniałam, spojrzał na mnie z ukosa i stwierdził, że nic lepszego nie było, ale nic złego się nie stało, bo przynajmniej mogłam spędzić więcej czasu w jego towarzystwie. Nacisnęłam zieloną słuchawkę.

 -Słucham?

 -Cześć skrzypaczko. –przywitał mnie radośnie. –Co robisz?

 -Prasuję.

 -To zostaw to i chodź na spacer.

 -Teraz? Jest za zimno.

Pogoda za oknem nie zachęcała do przechadzek. Meteorolodzy tym razem się nie pomylili. Czekało nas kilka zimnych dni. Przez te zmiany klimatu, można było się spodziewać niewielkich opadów śniegu, co było niecodziennym zjawiskiem w Buenos Aires.

 -Ubierz czapkę. Czekam na zewnątrz. –rozłączył się.

Wyjrzałam przez okno i jęknęłam. Rzeczywiście stał przed domem. Zawsze musi wyjść na jego. Potrafi być niesamowicie upierdliwy. Nie będę się spieszyć. Niech sobie tam poczeka. Poczułam nagle swąd spalenizny. Szybko wróciłam do deski do prasowania i ogarnęła mnie trwoga. Wypaliłam dziurę w ulubionej koszuli Tomasa! Może się nie skapnie...

            Gdy wyszłam z domu zobaczyłam, wirujące w powietrzu, drobne płatki śniegu. Był on zapewne wywołany zetknięciem się wilgotnego niżu z mroźnym powietrzem, które docierało do nas znad Antarktydy. To było coś niesamowitego. Lubiłam śnieg, chociaż widziałam go tylko, gdy jeździliśmy w Alpy na narty z rodzicami. Miałam nadzieję, że będzie padał wystarczająco długo, żeby pokryć drogi białym puchem. Może uda mi się nawet zrobić aniołka?

 -Fajnie nie? –powiedział Philip, rozglądając się dookoła. –przyniosłem ci rurki z kremem.

Uśmiechnęłam się do niego. Wyglądał słodko z płatkami śniegu we włosach i z ujmującym uśmiechem na ustach. Czułam, jak serce trzepocze mi w piersi. To, jakie uczucia potrafił we mnie wywołać, napawało mnie lękiem. Nie chciałam mieć złamanego serca. Nie mogę się w nim zakochać...

            Poszliśmy do parku, nad staw, gdzie zauważyliśmy pływającą kaczą mamę z sześcioma małymi kaczuszkami. Philip poszedł kupić bułkę i zaczęliśmy je karmić. Gdy skończyliśmy, zaczął się ślizgać na butach, naśladując moonwalk.

 -Chodź spróbuj. –chwycił mnie za rękę i przyciągnął do siebie.

Z trudem utrzymywaliśmy równowagę na śliskiej od mokrego śniegu nawierzchni. Kiedy Philip w końcu się poślizgnął i przewrócił, nie mogłam powstrzymać śmiechu. Śmiałam się tak długo i głośno, że aż rozbolał mnie brzuch. On leżał na ziemi i przypatrywał mi się z rozbawieniem. Podeszłam do niego i podałam rękę, żeby pomóc mu wstać. Otrzepał się ze śniegu i spojrzał na mnie ciepło.

 -Lubię twój śmiech. –powiedział cicho.

Znowu się zaśmiałam. W ogóle dużo się przy nim śmieję, chociaż na początku naszej znajomości traktowałam go wrogo. Od przedstawienia sporo się zmieniło... Delikatnie objął moją twarz i oparł swoje czoło o moje.

 -Wtedy na przedstawieniu... –lekko się uśmiechnął. –Nie pocałowałem cię pod publiczkę.

Przechyliłam na bok głowę i spojrzałam na niego zaintrygowana. Odetchnął głęboko.

 -Pocałowałem cię, bo z całego serca tego chciałem.

Pierwszy raz nie wiedziałam, co powiedzieć.

 -Philip...

 -Teraz też chcę. –szepnął ledwo słyszalnie.

Zamknęłam oczy, gdy znowu mnie pocałował. Staliśmy w parku, a płatki śniegu tańczyły wokół naszych twarzy. Powietrze było rześkie, a z oddali dobiegał odgłos kaczek.