30.

Lara

            Stałam przed jego domem i z uporem maniaka wciskałam dzwonek, czując się jak jakiś wirtuoz. Rozkręcałam się coraz bardziej, tworząc dziwną melodię, która obudziłaby chyba umarłego, kiedy w końcu mi otworzył. Popatrzyłam na niego i wyszczerzyłam zęby w promiennym uśmiechu. Wyglądał uroczo ze zmierzwionymi włosami i zaspanymi oczami. Rzuciłam mu przeciągłe „cześć” i wyminęłam go w drzwiach. Skierowałam się do kuchni i położyłam na stole mojego laptopa. Zaczęłam szukać czystego kubka, w którym mogłabym zrobić sobie kawy, ale takiego nie znalazłam. Ktoś tu chyba dawno nie zmywał.

 -Naprawdę tak ciężko jest umyć kubek?

 -Hmm? –podrapał się po głowie i usiadł przy stole.

Westchnęłam. Chyba się jeszcze nie dobudził. Podwinęłam rękawy i wzięłam się za ogarnianie zlewu.

 -Nie masz za co dziękować. –odwróciłam się i na niego spojrzałam.

Zachichotałam. Leon cicho pochrapywał z głową ułożoną na stole. Uderzyłam kubkami w blat. Myślałam, że spadnie z krzesła, gdy gwałtownie się wyprostował. Stłumiłam śmiech i zaczęłam robić nam kawę.

 -Lara? –popatrzył na mnie zdezorientowany. –Która godzina?

 -Szósta trzydzieści cztery. –odparłam spokojnie i wzięłam się za ubijanie jajek na omlety. 

 -Która? Kobieto chcesz mnie zabić? –przejechał ręką po włosach jeszcze bardziej je mierzwiąc.

 -Myślałam, że się stęskniłeś. –zrobiłam skruszoną minę.

Podszedł do mnie i mnie przytulił.

 -Pewnie, że się stęskniłem. –uśmiechnął się.

            Przy śniadaniu opowiadałam mu o spływie kajakowym, na który pojechałam z bratem. Pierwszy raz byłam na czymś takim i ogromnie mi się to spodobało. Nigdy nie zapomnę tych wszystkich emocji, które uwolniły pokłady adrenaliny, porównywalne z tymi, które towarzyszą mi, gdy jeżdżę na motorze. Na początku w ogóle nie mogłam zmusić mojego czerwonego kajaku, do skręcania w stronę, w którą chciałam płynąć. Uparł się, że będzie robił dokładnie odwrotnie. Kiedy w końcu udało mi się nad nim zapanować, z radości zaczęłam klaskać w dłonie i kiwać się na boki, co skończyło się wywróceniem kajaku i kąpielą w zimnej wodzie. Całe szczęście, że umiem pływać. Najbardziej podobały mi się odcinki, w których rzeka ostro meandrowała, nurt był szybki, a po drodze trzeba było uważać na drzewa i wystające kamienie. Spokojniejsze momenty też miały swój urok. Mogłam się wtedy porozglądać i podziwiać faunę i florę, która otaczała mnie z każdej strony.

 -Ależ ci zazdroszczę. –powiedział Leon, przeglądając zdjęcia, które miałam na laptopie. –To musiało być niesamowite przeżycie.

 -Było. –uśmiechnęłam się do niego ciepło. –A co tutaj się działo, kiedy fotografowałam ważki? 

 -W sumie to nic takiego. Byłem na koncercie Camili. Violetta mnie pocałowała. Przedstawienie odniosło ogromny sukces. Napisali o nim nawet w lokalnej gazecie.

 -To gratulacje!

Zaraz, zaraz. Wróć.

 -Violetta cię pocałowała? –wytrzeszczyłam ze zdziwienia oczy. –I mówisz, że nic się nie dzieje?

Leon opowiedział mi po kolei, co wydarzyło się po koncercie Rudej. Ucieszyłam się, że w końcu do czegoś między nimi doszło, ale on wzruszył tylko ramionami i stwierdził, że Viola zrobiła to tylko dlatego, że zrobiło jej się go żal. Myślałam, że go uderzę. Czy on naprawdę nie widzi tego, że znowu ich do siebie ciągnie, jak różnoimienne bieguny magnesów?

 -Leon, ty ją kochasz.

 -I co z tego? –powiedział poirytowany. –Jest z tym... –zacisnął zęby.

Zadzwonił dzwonek.

 -Otwórz. Idę się odlać.

Pokręciłam głową zrezygnowana. Jeśli będzie tak uparty, to ją straci. Znowu. Z drugiej strony nie dziwie mu się, że nie chciał robić sobie kolejny raz niepotrzebnych nadziei. Pewnie bał się, że Violetta znowu nie będzie umiała się zdecydować, a ile można się starać i walczyć? Tym bardziej, że kiedy ostatnim razem dawał z siebie wszystko, co najlepsze został na lodzie... Podeszłam do drzwi i zamaszyście je otworzyłam. W jej brązowych oczach dostrzegłam rozterkę.

 -Ja... przepraszam... –zaczęła się jąkać. –Nie chciałam przeszkadzać.

 -Nie przeszkadzasz. –uśmiechnęłam się do niej zachęcająco. –Proszę wchodź.

 -Nie... Lepiej nie... –odwróciła się na pięcie i uciekła.

 -Violetta! –krzyknęłam za nią, ale mnie zignorowała.

Zesztywniałam. Jest wcześnie rano. Gdy mnie zobaczyła musiała pomyśleć, że spędziłam z Leonem noc. Nic dziwnego, że tak zareagowała. Muszę z nią koniecznie porozmawiać.

 -Kto to był? –spytał Leon, kiedy zamykałam drzwi.

 -Domokrążcy. –zbyłam go. -Muszę iść.

 -Już?

 -Przypomniało mi się, że mam coś do załatwienia.

Pocałowałam go w policzek i wyszłam.

            Bałam się, że mi nie otworzy i nie będzie chciała mnie wysłuchać. Wiem, że nie powinnam się wtrącać i że gdyby Leon się o tym dowiedział, to by mnie ukatrupił, ale nie mogłam stać bezczynnie i patrzeć, jak oboje są nieszczęśliwi, bo nie umieją się ze sobą dogadać. Miałam już sobie iść, kiedy zobaczyłam ją w drzwiach.

 -Po co tutaj przyszłaś? –spytała oschle.

 -Chciałam pogadać. Mogę wejść?

Z niechęcią wpuściła mnie do środka. Spojrzałam na nią. Chyba płakała.

 -Chcesz mi powiedzieć, że mam się odczepić od twojego mężczyzny.

To nie było pytanie tylko stwierdzenie. Zaczynała mnie wkurzać. Nie zna mnie, a od razu posądza o jakieś złe intencje. Czasami się zastanawiam, co takiego widzi w niej Leon. Nie zaproponowała mi, żebym usiadła, ale i tak to zrobiłam. Spojrzała na mnie z ukosa i zacisnęła wargi. No tak... W jej mniemaniu byłam rywalką.

 -Może też usiądziesz? Nie zamierzam szybko skończyć.

Westchnęła, ale mnie posłuchała.

            Zaczęłam jej opowiadać o tym, jak Leon się czuł, kiedy z nim zerwała. Mówiłam, jak ciężko było mu wstawać każdego dnia z myślą, że jej nie zobaczy, nie usłyszy, że już razem z nią nie zaśpiewa. Jak cały czas przesiadywał w swoim pokoju, nie chcąc nikogo widzieć. Opowiadałam o tym, jak zamknął się w sobie i nie chciał niczyjej pomocy. Jak w motocrossie szukał ucieczki od uczuć, z którymi nie umiał sobie poradzić. I jak powoli zaczął się otwierać przede mną. Powiedziałam jej, że się zaprzyjaźniliśmy, ale to nigdy nie była miłość.

 -Nie jesteście razem? –spojrzała na mnie zaszklonymi oczyma.

 -Nie.

 -Lara ja...

Zaczęła mnie przepraszać za swoje zachowanie. Powiedziała, że chciała się zobaczyć z Leonem i porozmawiać o nich. Chciała wiedzieć, czy jeszcze coś dla niego znaczy, a kiedy zobaczyła mnie w drzwiach, załamała się.

 -Na początku chciało mi się płakać, a później się wściekłam. Byłam zazdrosna... –mówiła pełnym emocji głosem.

Było mi jej żal. Była taka zagubiona. Widać było, że niczego tak nie żałuje, jak tego, że go zostawiła. Każdy popełnia błędy w swoim życiu, ale ten mógł ją kosztować szczęście.

 -Posłuchaj mnie. –podeszłam do niej i chwyciłam za ramiona. –Leon nie może się dowiedzieć o naszej rozmowie, bo by mnie zabił, rozumiesz?

Pokiwała głową.

 -On cię kocha. –zauważyłam, że wstrzymała oddech. –Nie spieprz tego tym razem.