29.

Philip

Zakochałem się. Świadomość tego dociera do mnie ślimaczym tempem. Stoję na środku sceny i patrzę w jej czekoladowe oczy, które od samego początku tak mnie urzekły. Przed chwilą skończyliśmy śpiewać i teraz mamy zatańczyć walca angielskiego, którego tyle dni ćwiczyliśmy na zajęciach u Gabriela. Zakochałem się, a wcale nie miałem takiego zamiaru. Przecież chłopcy w moim wieku nie robią czegoś takiego. Oni prześcigają się w wyrywaniu lasek i przechwalaniu swoimi łóżkowymi podbojami, które w większości są wyssane z palca. Oni grają po nocach w gry komputerowe, przeklinając, gdy jakiś noob ich zabije. Oni podpalają pierwsze papierosy i rzygają gdzieś po krzakach, bo upili się dwoma piwami. A ja stoję tutaj, jak uderzony obuchem, czując coś, o czym nie miałem w ogóle pojęcia.

To wcale nie jest miłe uczucie. Nie unoszę się nad ziemią, wokół nie grają harfy, z nieba nie spada deszcz czerwonych serduszek, a w brzuchu motyle nie trzepoczą mi swoimi kolorowymi skrzydełkami. Gloria musiała coś równo popierniczyć. To, co czuję to niepokój i narastające napięcie, bo przecież ona wcale nie musi czuć do mnie tego samego. W sumie to ona nawet mnie nie lubi, więc o miłości nie ma nawet co gadać. Ta myśl jest tak bolesna, że gdybym był sam, zacząłbym krzyczeć.

Popatrzyłem na nią i chciało mi się śmiać z samego siebie. To doprawdy niemożliwe, że ta mała, wredna osóbka zrobiła mi dziurę w klatce piersiowej i bezczelnie wlazła do mojego serca, które teraz razem z krwią, pompuje ją do mojego krwiobiegu. Każda moja komórka, oprócz tlenu, dostaje jej zapach, dźwięk jej głosu i czekoladowy kolor jej oczu. Jestem cały nią wypełniony i to mnie strasznie przeraża.

 -Raz, dwa, trzy... –cicho liczy kroki, żeby ich nie pomylić.

Wirujemy razem w tańcu, a potem ona delikatnie się do mnie przytula. To znak, że przedstawienie dobiega końca. Wzmacniam uścisk i tulę ją do siebie tak mocno, że czuję jak jej serce uderza o moje płuca. Słyszę w tle głośne brawa i okrzyki zachwytu. Nasz występ się spodobał, nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Jednak nikt ze zgromadzonych tam osób, nie zdaje sobie sprawy z tego, co tak naprawdę wydarzyło się na deskach teatru. Zakochałem się i przeraźliwie się tego uczucia obawiam.

            Publiczność domaga się bisu, więc jeszcze raz wykonujemy końcową piosenkę. Wydaję mi się, że śpiewam coś zupełnie innego. Tym razem wychodzi to prosto z mięśnia, który bije mi pod żebrami. Daję z siebie wszystko i mam nadzieję, że ona to widzi. Widzi, że każde słowo, każdy dźwięk, który wydobywa się z moich strun głosowych, jest tylko dla niej. Znowu się przytulamy, a potem patrzymy sobie w oczy. I wiem, że będzie na mnie wściekła, ale mało mnie to obchodzi. Pochylam się i lekko muskam jej usta. To takie magiczne uczucie. Wszystko wokół cichnie i czuję się tak, jakbyśmy byli sami na scenie. Ciepło jej warg grzeje mnie od środka. Właśnie znalazłem swoją definicję szczęścia. Ma kolor jej oczu, tą samą długość włosów, tyle samo centymetrów w talii i nosi jej imię. Wiem, że gdyby teraz nastąpił koniec świata, umarłbym szczęśliwy.

            Myślałem, że dostanę od niej z liścia, ale nic takiego się nie wydarzyło. Prawdopodobnie nie chciała robić sceny przy takim tłumie. Gdy się od siebie odsunęliśmy, odwróciła się do widowni i z uśmiechem ukłoniła. Kurtyna opadła, a ja jak kretyn stałem i gapiłem się na Agus. Dałbym się pokroić, sprzedałbym obie nerki i płuco, żeby wiedzieć o czym teraz myśli i co czuła, gdy ją pocałowałem. Nie było dane mi jej o to zapytać.

 -Aguuuus kochana! –Gloria rzuciła się jej na szyję. –Poszło wam świeeeetnie!

Z Agus przerzuciła się na mnie i o mało, co mnie nie udusiła.

 -A ten pocałunek! Cud, miód, orzeszki! –zaklaskała w dłonie i obdarowała nas promiennym uśmiechem.

Spojrzałem na moją skrzypaczkę. Na niej mój pocałunek nie wywarł takiego wrażenia, jak na jej przyjaciółce.

 -Możemy pogadać? –spytałem.

Nie zdążyła mi odpowiedzieć, bo za kulisami pojawili się nasi nauczyciele i zaczęli nam gratulować. Mówili, jacy to są z nas dumni i tak dalej. Nie chciało mi się ich słuchać. Chciałem porozmawiać z Agus... Ale mi ją ukradli.

 -Agus! To było meraviglioso! –jakaś kobieta, która przyszła z jej kuzynem, objęła ją.

 -Dziękuję ci Fran.

 -Trzeba uczcić twój sukces! Zabieramy cię na lody! –powiedział Tomas.

I tyle ją widziałem.

            Poszedłem pod jej dom i stałem tam, jak jakiś żałosny Romeo. Miałem nadzieję, że zaraz wróci i będziemy mogli porozmawiać. Tylko co jej powiem? No siema mała. Jest taka sprawa, zakochałem się w tobie i może byśmy się zeszli? Usiadłem na schodkach przed jej drzwiami wejściowymi i podparłem rękoma głowę. Jak mogłem się zakochać? Przecież w ogóle jej nie znam. Nie wiem, co lubi robić w wolnym czasie, jakie filmy ogląda, ile słodzi, czy woli kawę, czy herbatę, jaki jest jej ulubiony kolor... Wiem tylko, że jest perfekcjonistką, aż do przesady. Może nie jeść, nie pić, nie oddychać, ale jeżeli się czegoś podejmie, to musi to być idealne. Wiem, że nie przepada za mną. Wkurzam ją niemiłosiernie i rzadko potrafi do mnie coś powiedzieć bez sarkazmu. No i nie działa na nią mój urok osobisty, co jest dla mnie czymś nowym.

 -Co tutaj robisz?

Powoli się podniosłem i do niej podszedłem. Przypatrywała mi się z zaciekawieniem.

Cześć Agus. Kocham cię. Bądź moją Julią.

 -Chciałem ci pogratulować występu.

 -Obojgu nam dobrze poszło. –minęła mnie i wsadziła klucz do zamka.

 -Myślałem, że poszliście z Tomasem i tą...

 -Francescą.

 -Właśnie... Z Francescą, na lody. –zacząłem się kiwać na piętach.

 -Byliśmy. Tomas poszedł ją odprowadzić. Może wejdziesz na herbatę?

Oczywiście!

 -Nie chciałbym przeszkadzać...

 -Nie będziesz. –uśmiechnęła się.

Zaprosiła mnie do kuchni. Usiadłem przy małym stole, który znajdował się przy oknie. Agus nalała wody do czajnika i postawiła go na piecyku. Z szafki nad zlewem wyciągnęła dwa kubki. Jeden był w pomarańczowo-zielone paski, a drugi miał narysowanego kota.

 -Chcesz owocową czy zwykłą? –spytała.

 -A ty jaką będziesz pić?

 -Owocową.

 -To też taką poproszę.

Wrzuciła torebki do kubków i czekała, aż zagotuje się woda.

 -Myślałem, że będziesz na mnie zła. –zacząłem niepewnie.

 -Zła? –spojrzała na mnie zdziwiona. –Dlaczego?

 -Pocałowałem cię.

Czajnik właśnie głośno zaczął gwizdać. Agus lekko się wzdrygnęła. Zalała torebki i podała mi kubek z kotem.

 -Słodzisz?

 -Nie. A ty?

 -Też nie.

No proszę. Jednak łączy nas nie tylko muzyka. Może nie jesteśmy aż tak beznadziejnym przypadkiem, jak mi się wydawało. Może, kiedy się bliżej poznamy, spojrzy na mnie inaczej. Może też się zakocha. W końcu oprócz tych wszystkich wad, które ją denerwują, mam też jakieś zalety.

 -Ten pocałunek... –jeździła palcem po brzegu kubka. -...W sumie nawet fajnie to wyszło. Ludziom się podobało. Takie, wiesz... Idealne zakończenie przedstawienia. Sam widziałeś, jak publiczność głośno nas oklaskiwała. Jestem taka podekscytowana! Tak się bałam, że coś pomieszam, a wyszło genialnie. –uśmiechnęła się do mnie.

Ludziom się podobało. I tyle? Posłałem jej wymuszony uśmiech i zacząłem pić herbatę.