28.

Tomas

            Denerwowałem się jak przed wizytą u dentysty. Chodziłem nerwowo po kuchni i czułem, jak pocą mi się dłonie. Chciałem, żeby było idealnie. Chciałem słyszeć jej śmiech i wiedzieć, że to ja ją rozbawiłem. Chciałem patrzeć jej w oczy i widzieć w nich czułość. Chciałem ją dotykać i wiedzieć, że sprawia jej to przyjemność. Chciałem być jej. I chciałem, żeby ona była moja.

 -Zaraz wydeptasz dziurę.

Popatrzyłem na Agus, która właśnie nalewała sobie mleka do szklanki. Nawet nie zauważyłem, kiedy weszła do kuchni.

 -Denerwuję się...

 -Czym? –spojrzała na mnie zdziwiona. –Jesteście najlepszymi przyjaciółmi. Nigdy nie brakowało wam tematów do rozmów. Zawsze wspaniale się ze sobą dogadywaliście. I co najważniejsze, ufacie sobie nawzajem.

 -Ale teraz ją kocham.

 -Zawsze kochałeś. Może nie w taki sposób jak teraz, bo to co czujesz w tej chwili jest dużo silniejsze, ale zawsze była dla ciebie kimś ważnym.

Moja mała kuzynka jak zawsze miała rację. Wiedziałem, że cokolwiek by się stało, Fran mnie nie zostawi i będzie moją przyjaciółką. O to nie musiałem się bać. Przerażała mnie tylko myśl, że tak bardzo pragnąłem, żeby czuła do mnie coś więcej. Zaraz, zaraz... Przecież czuła coś więcej. Już miałem ją w swoich dłoniach, ale wypuściłem, bo wzdychałem do Violi. Nie doceniłem jej, gdy byliśmy razem. Teraz plułem sobie przez to w brodę. Idiota. Gdyby to wszystko ułożyło się inaczej, być może teraz byłbym szczęśliwym mężem i ojcem jej dzieci. Pokręciłem z niedowierzaniem głową. Co z tobą jest nie tak? Jedyne, co mi pozostało to nadzieja, że Francesca na nowo się we mnie zakocha.

Miałem ją odebrać z RestoBand. Czekałem oparty o ścianę i obserwowałem, jak tłumaczy coś Luce, gestykulując rękami. Jej brat posłał mi zimne spojrzenia, a potem pocałował ją w czubek głowy i przytulił. Pewnie się martwił, że znowu będzie przeze mnie cierpieć. Nic dziwnego, że mi nie ufał. Za dużo razy zraniłem jego siostrę. Teraz miałem zamiar wszystko jej wynagrodzić.

 -To gdzie mnie zabierasz? –spytała, gdy do mnie podeszła.

 -Do Wesołego Miasteczka.

Zobaczyłem błysk w jej oczach. Ostatnio podsłuchałem, jak mówiła Luce, że ma ochotę na przejażdżkę karuzelą.

 -Skąd wiedziałeś, że chciałam tam iść?

 -Mam swoje sposoby. –chwyciłem ją za rękę i pociągnąłem w stronę wyjścia.

            Zaczęliśmy od powolnego obchodu całego Wesołego Miasteczka. Francesca opowiadała mi anegdotki ze swojej pierwszej wizyty w takim miejscu. Było to we Włoszech i miała wtedy pięć lat. Głośno się śmiała, kiedy sobie przypomniała jak Luca z wielkim zainteresowaniem przyglądał się clownowi, który z balonów robił różne zwierzątka.

 -Nie chciał wracać do domu! Mama musiała go ciągnąć na siłę.

 -To już wiem, skąd się wzięła jego pasja związana z balonami. –podałem jej watę cukrową, którą przed chwilą kupiłem.

 -Czasami miałam ochotę odnaleźć tego clowna i mu przywalić. Gdyby nie on, Luca nie męczyłby nas. –urwała spory kawałek waty i włożyła go do ust.

            Zaliczyliśmy chyba wszystkie karuzele i rollercoastery. Fran głośno krzyczała za każdym razem, kiedy zjeżdżaliśmy w dół i mocno trzymała mnie za rękę. Po takiej dawce adrenaliny miała ślicznie zaróżowione policzki i przyspieszony oddech. Pęd wiatru zmierzwił jej włosy. Wyglądała uroczo. Zaczęła przeszukiwać swoją torebkę.

 -Czego szukasz? –spytałem.

 -Szczotki i lusterka. Po tych karuzelach musze być strasznie rozczochrana.

 -Wyglądasz ślicznie. –pocałowałem ją w czoło.

Spojrzała na mnie podejrzliwie.

 -Tomi...

 -Chodź, zabiorę cię do lustra. –nie dałem jej dokończyć.

Zabrałem ją do gabinetu luster, gdzie zaczęliśmy robić różne głupie miny. Kiedy Fran wyciągnęła szczotkę i zaczęła się czesać, nie mogłem przestać się śmiać. Popatrzyła na mnie krzywo, ale później sama się roześmiała. Wyszliśmy stamtąd w doskonałych humorach i udaliśmy się do domu strachów. To chyba był najlepszy wybór. Francesca co chwilę piszczała i wtulała się we mnie. Delikatnie podsycałem atmosferę grozy, byle tylko móc czuć, jak mocno mnie obejmuje.

            Na sam koniec poszliśmy na diabelski młyn, żeby z góry podziwiać widok oświetlonego Buenos Aires. Chwyciłem jej dłoń i zacząłem delikatnie głaskać. Usłyszałem jak cicho wzdycha. Chciałem jej powiedzieć, że ją kocham i chcę z nią być, ale stwierdziłem, że lepiej jeśli jeszcze poczekam. Zanim wyszliśmy z Wesołego Miasteczka postanowiłem wygrać dla niej misia na strzelnicy. Oczywiście, że mi się to nie udało...

 -Nic nie szkodzi. Następnym razem trafisz. ‑poklepała mnie ze śmiechem po plecach.

            Odprowadziłem ją do domu, mając nadzieję, że bawiła się tak samo dobrze jak ja. Nie chciałem, żeby wszystko skończyło się tylko na tym jednym, wspólnie spędzonym wieczorze. Chciałem, żeby z niecierpliwością oczekiwała kolejnej randki.

 -Dziękuję. Świetnie się bawiłam. –pocałowała mnie w policzek.

 -Ja też. -uśmiechnąłem się do niej. –Fran, miałabyś ochotę iść jutro ze mną na przedstawienie Agus? –spytałem.

 -Pewnie! Spotkamy się na miejscu.

            W podskokach wracałem do domu. Byłem zachwycony, że wszystko tak się udało. Ludzie dziwnie się na mnie patrzyli, ale nie obchodziło mnie to. Podobało jej się. To było najważniejsze.

 -Randka chyba się udała. –powitała mnie w drzwiach Agus.

 -Jak najbardziej. –przytuliłem ją do siebie. –A ty jak tam? Denerwujesz się?

 -Może troszkę... Ale tyle ćwiczyliśmy z Philipem, że chyba nie może nam pójść źle.

 -Fajny ten Philip, co? –uniosłem jedną brew.

 -No taki... Spoko jest.

Zaśmiałem się. W ogóle byłem okropnie wesoły. Wszystko wydawało mi się takie jakieś bardziej kolorowe, bardziej optymistyczne... Miałem ochotę śpiewać i tańczyć. I to wszystko przez jedną małą, czarnowłosą Włoszkę. Ach ta Francesca... Jeśli tak dalej pójdzie to zamkną mnie u świrów. Ale nic nie poradzę na to, że zwariowałem na jej punkcie.

            Siedzieliśmy wpatrzeni w grę młodych ludzi. To już finałowa piosenka. Jak dotąd wszystko szło im świetnie. Przedstawienie bardzo mi się podobało. Dzieciaki świetnie pokazały uczucia zarówno w utworach, jak i w tańcu. Agus kucała teraz na środku sceny i udawała, że szlocha. Z lewej strony wyszedł Philip ubrany w garnitur. Podszedł do niej i delikatnie pomógł wstać.

Why you’re crying, it’s ok now. 

If I hold you, will you calm down?

It’s your way with words,

That can make me burn.

Zaczął śpiewać.

When you say it, do you mean it?

When I shout out, can you hear me?

When it’s all too much,

Look at what we’ve done.

Przy refrenie dołączyła do niego Agus. Ich głosy świetnie się uzupełniały. W ogóle chyba wszyscy zebrani uwierzyli w ich miłość. Widać, że wczuli się w swoje role.

That’s when I’m coming up strong,

Coming up strong,

Coming up, coming up strong,

Coming up ohhhh.

Nothing you can do to break us now,

Singin' our song, gettin' lost to the sound,

Once I was lost now I’m found,

Shinin' through the dark can't hold us...

 -To jest piękne. –usłyszałem szept Francesci.

Uścisnęła moją rękę i do końca przedstawienia jej nie puściła.