43.

Gabriel

            Patrzyliśmy, jak Joker biega za rzuconym patykiem. Przed chwilą wyszliśmy z placu zabaw, na którym spędziliśmy większą część popołudnia. Ivo z zapałem młodego architekta, zbudował zamek w piaskownicy, który zniszczyła mu jakaś dziewczynka. Myślałem, że się rozpłacze, ale on spojrzał tylko na nią spode łba i z poważną miną oznajmił jej, że będzie się smażyć w piekle. Myślałem, że pęknę ze śmiechu, ale mina szybko mi zrzedła, kiedy podeszła do nas jakaś lampucera, która okazała się być matką dziewczynki. Musiałem się gęsto tłumaczyć, po tym jak, młoda niszczycielka cudzych zamków, rozwrzeszczała się w niebogłosy, przerażona wizją ognia piekielnego. Swoją drogą ciekawy jestem, kto nauczył mojego bratanka takich tekstów. Zmarszczyłem brwi, kiedy sobie przypomniałem sytuację, w której powiedziałem coś podobnego do Jokera, który nasikał mi do butów. Chyba powinienem się bardziej pilnować przy nim i nie gadać tego, co mi ślina na język przyniesie.

 -Skąd się biola dzieci? – spytał niespodziewanie i popatrzył na mnie niebieskimi oczami.

Poczułem, że robi mi się gorąco. Skąd do diabła mam wiedzieć, co powiedzieć czteroletniemu chłopcu, który pyta o takie rzeczy? Próbowałem jakoś odwrócić jego uwagę od zadanego pytania, ale czego bym nie robił, mały zawsze do niego wracał. Westchnąłem. Nagle przyszedł mi do głowy pomysł, który pozwoliłby mi wybrnąć z tej niezręcznej sytuacji.

 -Nie wiem, skąd się biorą dzieci. –wzruszyłem ramionami. –W końcu nie mam żadnych.

Spojrzałem na niego kątem oka. Marszczył mały nosek, zastanawiając się nad czymś.

 -W takim lazie mama będzie wiedzieć? Ona ma mnie, więć chyba wie skąd się wziąłem?

Odetchnąłem z ulgą. Co za inteligentne wnioski. Rozum odziedziczył chyba po wujku.

 -Mama na pewno wie. Jak przyjedzie to musisz jej koniecznie o to spytać.

W myślach wyobrażałem sobie minę mojej siostrzyczki, kiedy synek zada jej to niewygodne pytanie. Uśmiechnąłem się chytrze. Oddałbym wszystko, żeby to zobaczyć!

            Umówiłem się z Camilą, że jak tylko pozałatwia sprawy związane z nagrywaniem nowej płyty, dołączy do nas. Nie mogłem za bardzo uwierzyć, że to robię, ale ze zniecierpliwieniem jej wyglądałem. Nerwowo wierciłem się na ławce i rozglądałem dookoła w poszukiwaniu rudej grzywy włosów. Pierwszy raz w życiu zdarza mi się myśleć o stworzeniu związku z kobietą, który byłby trwały. Pierwszy raz nie chcę kogoś na chwilę, tylko na dłużej. Sam nie wiem, co o tym wszystkim myśleć, ale muszę się przyznać przed samym sobą, że chciałbym, żeby nam wyszło. Nie mówię, że marzy mi się od razu połączenie węzłem małżeńskim, ale życie z nią na tak zwaną kocią łapę, nie byłoby czymś złym. To trochę przerażające, ale chciałbym zasypiać i budzić się przy niej, kłócić się o bzdety i czule godzić. Tylko nie jestem pewien, czy jej to wystarczy. Jakby to całe małżeństwo było najważniejszą sprawą na świecie. Przecież można być ze sobą i bez tego. Najważniejsze, że się ko... Ogarnij się Gabe! Nie kochasz jej. Po prostu zawróciła ci w głowie bardziej niż inne.

 -Idzie! –Ivo zaczął mnie ciągnąć za rękaw.

Mój wzrok podążył w kierunku wskazanym przez pulchną rączkę. Rzeczywiście szła uśmiechając się promiennie i wyglądając ślicznie jak Pani Wiosna. Nie... Nie jak Pani Wiosna, z tymi ognistymi włosami wyglądała raczej jak Pani Jesień. Cholernie seksowna Pani Jesień.

 -Cześć przystojniaki.

Pocałowała Ivo w czoło i ruszyła w moim kierunku. Złożyłem usta w dzióbek, czekając na czułego całusa, ale ona tylko roześmiała się i lekko musnęła mój policzek. Usłyszałem tylko ciche „Nie przy dzieciach”, na co przeciągle westchnąłem.

 -Co robicie? –zwróciła się do mojego siostrzeńca.

Jak to jest, że małe dzieci tak bardzo działają na laski? Nie znam kobiety, która przeszłaby obojętnie obok rozkosznego bobasa.

 -Oglądamy focki. –uśmiechnął się rozbrajająco.

No masz...

 -Foczki? –Camila uniosła pytająco brwi.

 -No kobietki. Siedzimy sobie z tío i oceniamy te, któle koło nas psechodzą.

 -Ach tak? –spojrzała na mnie oskarżycielsko. –I jak je oceniacie?

Wzniosłem oczy ku niebu. Chciałem coś powiedzieć, ale Camila uciszyła mnie ręką.

 -No jak idzie jakaś odlotowa niunia to ma dziesiątkę. A jak jakiś kas... kasz...

 -Kaszalot. –rzuciłem mimochodem i zaraz tego pożałowałem.

Rudzielec spojrzał na mnie takim wzrokiem, że miałem ochotę zapaść się pod ziemię.

 -Właśnie, kas... –zmarszczył nosek. ...kasalot, to dostaje jedynkę.

Trzeba to skończyć!

 -Ivo, może pójdziesz się pobawić z Jokerem?

Mały z wielkim entuzjazmem podchwycił ten pomysł i już miał ruszać w kierunku psa, który właśnie był zajęty gonieniem własnego ogona, ale Camila go zatrzymała. Co znowu?

 -A ile punktów twój tío... –spojrzała na mnie znacząco. -...daje mi?

MAYDAY! MAYDAY! Houston mamy problem! Chyba najwyższy czas się stąd zmywać, ale jak na złość siedziałem, jakby przyrośnięty do tej cholernej ławki i nie mogłem wykrztusić z siebie słowa. Modliłem się w duchu, żeby Ivo nie powiedział czegoś głupiego.

 -Ci? Ci daje siedem. –oznajmił spokojnie.

Pokiwałem głową. W końcu siódemka to bardzo dobra ocena.

 -Siedem? Czemu tylko siedem?

Serio musi tak drążyć temat?

 -No bo go wkuza, ze gadas o ma...

            Zatkałem mu usta i uśmiechnąłem się uroczo do Camili. Skrzyżowała ręce na piersi i przewiercała mnie na wylot tymi brązowymi oczami. Kto by pomyślał, że czterolatek może być taki rozgadany. Widać, że młody jeszcze nie ma bladego pojęcia o solidarności męskiej. Klepnąłem go lekko w pupę, żeby poszedł już bawić się z Jokerem.

 -Tylko siedem?

 -Tylko? Przecież to dużo. –zacząłem się bronić.

 -Myślałam, że zasługuję na co najmniej dziesięć!

 -Musiałabyś być idealna.

 -A nie jestem?

Chyba coraz bardziej się pogrążam. Muszę zaraz jej puścić jakąś beznadzieją gadkę, od której zrobi jej się ciepło na sercu i cała złość wyparuje, jak woda z ziemniaków, gdy zostawisz je na pełnym gazie i nie przykryjesz. Chyba z trzy razy otwierałem usta, tylko po to, żeby je zamknąć. Camila ani na chwilę nie spuściła ze mnie wzroku. Do tego zaczęła tupać nogą. Jejku, czy ona musi tak wszystko brać do siebie?

 -Ideały są nudne. –stwierdziłem w końcu zadowolony z siebie.

Pokiwała głową, ale się nie odezwała. Zaczęła się przyglądać chłopcu i jego kudłatemu przyjacielowi. Zrobiło mi się  tak jakoś głupio. Przez moje wygłupy siedziała teraz naburmuszona. Przysunąłem się bliżej niej i trąciłem ją łokciem. Nic. Spróbowałem drugi raz. Znowu nic.

 -No Cami! –zrobiłem zbolałą minę. –Nie bądź zła.

 -Nie jestem.

 -Akurat. –prychnąłem.

Kobiety. Czego byś nie zrobił i tak będzie źle. Obawiam się, że nigdy nie będę umiał ich zrozumieć... A tej tutaj już na pewno. Może wezmę ją na litość? Zrobię skruszoną minę i przeproszę ją za nie wiem co. W końcu przecież zawiniłem? Co prawda tylko ona wie czym, ale jeżeli to, że się przyznam do winy, sprawi, że przestanie być na mnie obrażona, to chyba warto to zrobić.

 -Przepraszam. –wbiłem wzrok w podłoże. –Nie chcę, żebyś była na mnie zła. –dodałem cicho.

Przez chwilę siedziała machając nogami w powietrzu, a potem powiedziała coś, na co liczyłem.

 -Przeprosiny przyjęte.

Złożyła delikatny pocałunek na moich ustach i uśmiechnęła się. No przecież, że jestem boski i nie można się długo na mnie gniewać. Patrzyłem, jak zadowolona przyłącza się do Ivo i pomyślałem, że żadnej innej bym nie przeprosił. Nawet by mnie nie obeszło to, że któraś z nich mogłaby być na mnie o coś zła. Nie mogłem zaprzeczyć, że Camila Torres owinęła mnie sobie wokół palca.