46.

Camila

            Kurcze no... Violetta jest taka szczęśliwa z Leonem, Fran jest już zaręczona... Popatrzyłam z zazdrością na pierścionek, który błyszczał na serdecznym palcu mojej przyjaciółki. No cóż... Byłabym bardzo niesprawiedliwa, gdybym powiedziała, że jest mi źle. Gabriel też jest przy mnie, kiedy go potrzebuję. Potrafi rozbawić mnie do łez, ale też okazać czułość. Tak, Gabriel Fernandez potrafi być czuły. Wprost rozpływam się, kiedy leżymy objęci i oglądamy film, a on bawi się moimi włosami, całując mnie co jakiś czas w czubek głowy. I jest naprawdę fajnie! Ale jednego brakuje... A raczej dwóch słówek, których do tej pory nie usłyszałam. Wiem, że czasami słowa są zbędne, że pierwsze co, to czyny powinny się liczyć. I wydaje mi się, że Gabriel swoim zachowaniem pokazuje, że mnie kocha, chociaż może sam nie zdaje sobie jeszcze z tego sprawy, ale ja jestem osobą, która potrzebuje zapewnień! Potrzebuję, żeby powtarzał  mi każdego dnia, że jestem miłością jego życia. Tymczasem on mówi mi wszystko, oprócz tego kocham. I jeżeli to wszystko pójdzie w takim tempie, jak do tej pory, to obawiam się, że kiedy w końcu mój kochany Gabriel zdecyduje się wyznać mi swoje uczucia w sposób werbalny, to będę miała Alzheimera tak zaawansowanego, że nie zdąży zaczerpnąć oddechu po wypowiedzi, a ja już nie będę o tym pamiętać.

Przysłuchiwałam się radosnemu trajkotaniu moich kochanych przyjaciółek. Przekomarzały się, który mężczyzna jest najlepszy. Oczywiście, że każda pod niebiosa wychwalała swojego. Uśmiechnęłam się do nich. Jakie to cudowne, że Violetta jest z Leonem i w końcu kopnęła tego gnojka Diego w dupę. Jak mi się przypomni to, że ją uderzył, to aż mnie ręce świerzbią. Normalnie dopadłabym go i udusiła gołymi rękami. Pieprzony damski bokser. Tfu! Teraz, kiedy patrzę na jej roześmianą buźkę, wiem, że jest w dobrych rękach. Leon jest jej księciem z bajki. Zawsze był. I można tylko im pozazdrościć, że ich uczucie tyle przetrwało. Camilo Torres! Skończ z tą zazdrością!

 -Tomas jest najlepszy! –tłumaczyła Fran, żywo gestykulując ręką, w której trzymała nadgryzione ciastko.

Mojej kochanej Włoszce też się w końcu udało. Bałam się o nią po tym rozstaniu z Marco. Bałam się, że więcej nie będzie chciała się zakochać. Dobrze, że nasz Hiszpan wkradł się w jej łaski.

 -Cami! –Violetta pstryknęła mi palcami przed nosem.

 -Hmm?

 -Pytałam, czy Gabe wyznał ci już miłość.

Westchnęłam.

 -Nie...

 -I co masz zamiar z tym zrobić? –spytała Fran.

            Właśnie o to chodzi, że nie mam pojęcia. Spędzamy ze sobą każdą wolną chwilę. Są romantyczne kolacje i wspaniały seks. Umiemy ze sobą rozmawiać na poważne tematy i z siebie żartować. I potrafimy milczeć w swoim towarzystwie, nie czując żadnego skrępowania. Jest wszystko. I tylko tej jednej malutkiej rzeczy brakuje mi do pełni szczęścia. Muszę zrobić coś, co sprawi, że usłyszę to upragnione te amo. Tylko co to może być? Przygryzłam wargę i zaczęłam nerwowo stukać palcami w blat biurka.
 -Nad czym się tak zastanawiasz? –spytała Francesca.

 -Myślę, co zrobić, żeby Gabriel to powiedział.

 -To powiedz mu, że albo powie ci, że cię kocha, albo cię straci.

 -No nie wiem czy to dobry pomysł. –zamyśliła się Violetta. -Może to potraktować jako szantaż emocjonalny i stwierdzić, że skoro tak ma wyglądać ich związek, to lepiej się nie angażować.

Musiałam przyznać jej rację. Sama nie chciałam, żeby nasz związek zaczynał się od czegoś takiego. Poza tym nie chodzi mi o to, żeby go zmuszać w jakikolwiek sposób, do wyznań. Chcę tylko zrobić coś, przez co sam z siebie mi to powie. W końcu my kobiety, jesteśmy mistrzyniami w manipulowaniu mężczyznami. Ten, kto powiedział, że jesteśmy słabą płcią był chyba pijany, albo naćpany, albo jedno i drugie.

 -Dasz radę. –Violetta przytuliła mnie mocno. -I będzie tak, jak sobie wymarzysz.

 -Wierzymy w ciebie! –dodała Fran.

 -Dzięki.

Co ja bym bez nich zrobiła?

            Kiedy dziewczyny poszły, stwierdziłam, że pójdę do księgarni i kupię sobie jakąś książkę. Ostatnio nie miałam czasu oddawać się przyjemności, jaką jest czytanie, więc postanowiłam wykorzystać te wolne chwile, żeby nakarmić mózg, czymś ciekawym. Wodziłam wzrokiem po pułkach, które uginały się pod ciężarem różnorodnych książek. Fantastyka, kryminał, romans... Przechodziłam pomiędzy regałami, zastanawiając się, czy znajdę coś godnego przeczytania. Moją uwagę przykuła książka o białej okładce i wdzięcznym tytule „Dlaczego mężczyźni poślubiają zołzy”. Wzięłam ją do ręki. Jak to było? Otwórz na pięćdziesiątej stronie i przeczytaj trzecie zdanie? A w sumie kogo to obchodzi? Przekartkowałam ją i zatrzymałam się na jednej ze stron, na chybił-trafił. Pobieżnie przeczytałam tekst i zaczęłam się głośno śmiać, czym zwróciłam uwagę innych klientów.

 -Disculpa. –rzuciłam od niechcenia i wróciłam do książki.

Zasada działania związku nr 65.

Facet, który naprawdę myśli, że możesz być „tą jedyną” będzie jak najmniej mówił o małżeństwie. Zachowa większą powściągliwość i będzie otwierał się powoli z biegiem miesięcy, bo nie chce cię wystraszyć.

No proszę... Więc Gabriel myśli, że jestem „tą jedyną”, bo co do tego, że otwiera się okropnie powoli, jak jakiś ślimak, nie mam żadnych wątpliwości. Czy Argov Sherry ma dla mnie jeszcze jakieś świetne rady? Znowu zdałam się na los i otworzyłam książkę na kolejnej stronie.

Jeśli masz wystarczające poczucie własnej wartości, by dzierżyć władzę i nie okazujesz lęku, że go stracisz, wtedy to on, twój mężczyzna, zaczyna się bać, że cię straci.

Właśnie dlatego nie mogę mu pokazać, że się boję, że mnie zostawi. Muszę zrobić coś takiego, co sprawi, że pomyśli, że odchodzę od niego i zobaczy, że mnie wcale to nie rusza. I wtedy przyleci do mnie, bo sobie uświadomi, że mnie kocha. I będziemy potem żyć już jako szczęśliwe małżeństwo. Tak, to bardzo dobry pomysł. Tylko, co takiego zrobić? Zaczęłam stukać palcem wskazującym po brodzie. Może na początek kupię „Dlaczego mężczyźni...”.

            Podeszłam do kasy i zaczęłam szukać portfela w torebce. Zamiast niego znalazłam ulotkę, która była tak stara, że wszystkie kolory już wyblakły. Na drugiej stronie był zapisany numer do Broduey’a. Broduey, moja wielka miłość. A raczej jedna z wielu wielkich miłości. Ależ byłam kochliwą nastolatką! I ile razy kłóciłam się przez chłopców z Fran. Pech chciał, że ciągle podobali nam się ci sami. Uśmiechnęłam się pod nosem do tych wspomnień. Musiałam dorosnąć, osiągnąć sukces i wrócić do domu, żeby przekonać się, czym naprawdę jest ta wielka miłość. Wróciłam do ulotki i pobieżnie sprawdziłam, o co w niej chodzi. Kto by pomyślał, że przyniesie mi rozwiązanie mojego problemu? Zatarłam ręce i uśmiechnęłam się chytrze. Szykuj się Gabe. Już wiem, co zrobić.